Αγγελος Ποστέκογλου: Γεννημένος στη Νέα Φιλαδέλφεια, ο πρώτος Ελληνας προπονητής σε ευρωπαϊκό τελικό

Θυμίζουμε πως στους δύο ευρωπαϊκούς τελικούς που συμμετείχαν ομάδες της πατρίδας μας υπήρξαν στους πάγκους τους ξένοι τεχνικοί, καθώς το 1971 όπου ο Παναθηναϊκός αντιμετώπισε τον Αγιαξ το «τιμόνι» του κράταγε ο Φέρεντς Πούσκας από την Ουγγαρία, ενώ το 2023 ο Ολυμπιακός κατέκτησε το Conference League με τον Χοσέ Λουίς Μεντιλίμαρ να κρατά τα «ηνία».

Μιλώντας στο παρελθόν στο BBC και στο Sky Sports είχε πει μεταξύ άλλων…

«Ήμουν πέντε χρονών όταν μπήκαμε σε ένα καράβι για ένα μήνα και κατευθυνθήκαμε προς την Αυστραλία. Δεν έχω καλές αναμνήσεις από αυτό. Τότε υπήρχε μια αναστάτωση στην Ελλάδα και, δυστυχώς, το καταλάβαμε. Κάπως έτσι ο πατέρας μου πήρε την απόφαση ότι έπρεπε να μετακομίσουμε στο εξωτερικό. Μιλάμε ότι έπρεπε να κάνουμε το μισό γύρο του κόσμου σε ένα μέρος όπου κυριολεκτικά δεν ξέραμε κανέναν, δεν ξέραμε τη γλώσσα, δεν είχαμε καμία εγγύηση για στέγαση, οποιαδήποτε εργασία. Το μόνο που πραγματικά είχαμε ήταν ένα εισιτήριο.

Έχω την αίσθηση ότι ο πατέρας μου πίστευε ότι θα πήγαινε σε άλλη χώρα, θα εδραιωνόταν και ότι θα μπορούσε να φέρει την οικογένειά του σε μια κατάσταση, όπου θα ήταν αρκετά άνετα για να επιστρέψει και να ζήσει τη ζωή μας στην Ελλάδα. Όμως, εκεί υπήρχε ένας ατελείωτος αγώνας για να τα καταφέρουμε. Δούλευε μέρα και νύχτα, η μαμά μου δούλευε, ήμασταν στο σχολείο, εξοικονομούσαμε χρήματα για να αγοράσουμε ένα σπίτι. Μοιραστήκαμε ένα σπίτι με μια άλλη οικογένεια για πολλά χρόνια.

Οι άνθρωποι παρερμηνεύουν την ιστορία της μετανάστευσης. Συχνά ακούω ανθρώπους να λένε ότι μεταναστεύουν σε μια άλλη χώρα για μια καλύτερη ζωή. Δεν είναι αυτή η ιστορία του μετανάστη. Πηγαίνουν σε άλλη χώρα για να προσφέρουν ευκαιρίες για την επόμενη γενιά. Η μαμά και ο μπαμπάς μου δεν είχαν καλύτερη ζωή. Είμαι πεπεισμένος ότι θα είχαν μια καλύτερη ζωή, όσο δύσκολη κι αν ήταν, στην Ελλάδα, όπου ήταν όλη η οικογένειά τους, οι φίλοι τους, η γλώσσα, η ζωή. Τα άφησαν όλα αυτά πίσω, γιατί ήθελαν να δώσουν μια ευκαιρία, νομίζω, στα παιδιά τους. Όταν το σκέφτομαι αυτό είναι ένα τόσο τεράστιο δώρο για κάποιον. Να καταλάβουν ότι πρόκειται να θυσιάσουν τη δική τους ευτυχία και από πολλές απόψεις την ευημερία τους για τα παιδιά τους. Είναι ένα μάθημα που δεν χάθηκε ποτέ από εμένα, ότι ό,τι κάνω, το κάνω προς τιμήν των γονιών μου.

Ο πατέρας μου έφυγε από τη ζωή, αλλά, όπου κι αν είναι, ελπίζω ότι αυτές οι θυσίες που έκανε άξιζαν τον κόπο. Ποτέ δεν έχω δει το ποδόσφαιρο ως δουλειά, κάτι από το οποίο μπορώ να ζήσω. Πάντα σήμαινε κάτι περισσότερο για μένα. Το ποδόσφαιρο έχει αυτή την ικανότητα να ενώνει και να δημιουργεί κάτι περισσότερο από ένα θέαμα ως άθλημα. Ο σύλλογος, στον οποίο ξεκίνησα, η Σάουθ Μέλμπουρν Ελλάς, δεν ήταν απλώς ένας ποδοσφαιρικός σύλλογος. Ήταν ένας κόμβος για τους Έλληνες μετανάστες να συγκεντρωθούν ένα Σαββατοκύριακο, να νιώσουν άνετα. Γνωρίζω καλά το παρελθόν της Σέλτικ και μου αρέσει το γεγονός ότι χτίστηκε με παρόμοιο πρίσμα με τον σύλλογο που μας βοήθησε ως οικογένεια στην Αυστραλία. Αυτά τα πράγματα είναι πολύ σημαντικά για μένα».

Ήμασταν μετανάστες. Δεν μοιάζω με τον τυπικό πρόσφυγα, αλλά ήμουν πέντε χρονών όταν φύγαμε. Πήραμε μια βάρκα και δεν είχαμε καμία βεβαιότητα για τίποτα. Την εποχή που η Αυστραλία έψαχνε για μετανάστες για να βοηθήσει με το εργατικό δυναμικό, ο πατέρας μου ήταν ανειδίκευτος εργάτης, οπότε κάναμε αυτό το άλμα, μείναμε σε έναν καταυλισμό προσφύγων για λίγο και μετά αποκτήσαμε ένα σπίτι. Το ποδόσφαιρο είναι αυτό που τον έκανε ως άνθρωπο και ήθελα να τον πλησιάσω περισσότερο. Καθόμασταν αργά και παρακολουθούσαμε τους αγώνες. Το μόνο που κράτησε μέσα του από την παλιά χώρα ήταν η αγάπη του για το ποδόσφαιρο. Η ΑΕΚ ήταν η ομάδα του, γεννήθηκα μερικά χιλιόμετρα από το γήπεδο. Λάτρευε το ποδόσφαιρο και, μεγαλώνοντας, αυτή ήταν η σύνδεσή μου. Η τοπική μας ομάδα ήταν ελληνική, ομάδα μεταναστών, και πηγαίναμε εκεί τις Κυριακές και μπορούσαμε να μιλάμε ελληνικά, ένιωθε άνετα για δύο ώρες».