Κρατούσα σφιχτά το χέρι της μητέρας μου στο σκοτεινό βαγόνι για αμέτρητες ώρες, ενώ κραυγές και προσευχές τόσων απελπισμένων γυναικών διείσδυαν στην ψυχή μου
Η Tova Friedman, 86χρονη επιζήσασα του Άουσβιτς, παίρνει τη θέση της στο βήμα για να μιλήσει, όπως περιγράφεται στο BBC.
Μιλώντας στα αγγλικά, λέει ότι θεωρεί την 27η Ιανουαρίου ως πραγματική «ημέρα γενεθλίων» της, τόσο πολύ που μερικοί από τους φίλους της «δεν γνωρίζουν καν ότι έχει κανονικά άλλη μέρα γενέθλια, γιατί αυτή η ημέρα είναι αυτή που μετράει».
Αναφέρει ότι είναι τιμή για εκείνη να γιορτάσει αυτήν την ημέρα με τόσους πολλούς ανθρώπους και ότι είναι εκεί για να εκπροσωπήσει τις μνήμες των παιδιών που δεν επέζησαν. Η Friedman υπενθυμίζει, επίσης, στο κοινό ότι «είμαστε εδώ για να διακηρύξουμε και να υποσχεθούμε ότι δεν θα επιτρέψουμε ποτέ, ποτέ, ποτέ να επαναληφθεί η ιστορία».
Η Friedman ήταν έξι ετών όταν απελευθερώθηκε από το Άουσβιτς. Αναφερόμενη στο ταξίδι της εκεί, θυμάται ότι παρακολουθούσε από την κρυψώνα της το στρατόπεδο συγκέντρωσης και καταναγκαστικής εργασίας. Αφού όλα τα παιδιά συγκεντρώθηκαν εκεί «στάλθηκαν στον θάνατό τους». Τα αναφιλητά των γονιών έπεφταν στο κενό, λέει.
«Σκέφτηκα, μήπως είμαι το μόνο παιδί Εβραίων που έχει απομείνει στον κόσμο;»
Λίγο αργότερα, η οικογένειά της συγκεντρώθηκε σε βαγόνια ζώων, όπου αυτή και η μητέρα της χωρίστηκαν από τον πατέρα της και στάλθηκαν στο Άουσβιτς. Αυτή ήταν η μοναδική φορά που είδε τον πατέρα της να κλαίει, θυμάται.
«Κρατούσα σφιχτά το χέρι της μητέρας μου στο σκοτεινό βαγόνι για αμέτρητες ώρες, ενώ οι κραυγές και οι προσευχές τόσων απελπισμένων γυναικών διείσδυαν στην ψυχή μου και με στοιχειώνουν μέχρι σήμερα.»
«Υπήρχαν σειρές και σειρές γυμνών γυναικών γύρω μου», περιέγραψε. «Ήμουν και εγώ γυμνή και προσπαθούσα να αποφύγω τη λάμψη από τα δόντια και τα μάτια των Γερμανών στρατιωτών.»
Η Friedman περιγράφει πώς την «χτυπούσαν αδιάκοπα» επειδή δεν μπορούσε να σταθεί ακίνητη και η μητέρα της «παρακαλούσε» να μην κλάψει.
«Θυμάμαι ότι σκέφτηκα, δεν θα τους αφήσω να καταλάβουν πόσο με πληγώνουν. Στα 5 και μισό, είχα την επαναστατικότητα μέσα μου», λέει.
Συνεχίζει να θυμάται τον τρόμο που ένιωθε βλέποντας κορίτσια να οδηγούνται στα κρεματόρια, «κλαίγοντας και τρέμοντας» καθώς περπατούσαν ξυπόλητα στο χιόνι. «Αυτά τα κορίτσια έγιναν και αυτά στάχτες», λέει.
Πηγή: skai.gr
