Είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις αθλητών που δήλωσαν δημόσια την ομοφυλοφιλία τους – Η περίπτωση του Ραλφ Σουμάχερ υπενθυμίζει ότι αυτό συμβαίνει συνήθως μετά την απόσυρσή τους από την ενεργό δράση
Την περασμένη Κυριακή σε ολόκληρη τη Γερμανία εκατομμύρια άνθρωποι πήραν μέρος στις εκδηλώσεις της Christopher Street Day, μιας πρωτοβουλίας της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας που έχει αγκαλιαστεί από την μεγάλη πλειονότητα της κοινής γνώμης. Κι ενώ το μήνυμα είναι σαφές: «Πολυχρωμία, Διαφορετικότητα, Ανεκτικότητα, Ισότητα», υπάρχουν ακόμη τομείς όπου τα ταμπού κατά της ομοφυλοφιλίας δεν έχουν ξεπεραστεί.
Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό του επαγγελματικού αθλητισμού. Πριν λίγες μέρες ο Ραλφ Σουμάχερ, πρώην οδηγός της Φόρμουλα 1 και αδελφός του άτυχου Μίχαελ, με μια ανάρτησή του στο Instagram υπενθύμιζε ότι «το πιο όμορφο πράγμα στη ζωή είναι να έχεις δίπλα σου τον κατάλληλο σύντροφο, με τον οποίο μπορείς να μοιραστείς τα πάντα». Δίπλα του ήταν ο Ετιέν. Η ανάρτησή του έγινε θέμα και στα παραδοσιακά ΜΜΕ.
Για τους οπαδούς του μηχανοκίνητου αθλητισμού, που ίσως να ταυτίζουν το τιμόνι με μάτσο συμπεριφορές, ήταν σοκ. Άλλωστε κανείς εν ενεργεία οδηγός δεν έχει ποτέ τολμήσει αυτό που αποκαλείται coming out.
Μπάλα και ταμπού
Το ίδιο ισχύει και στον σκληρό κόσμο του ποδοσφαίρου. Πριν από 10 ακριβώς χρόνια ο Tόμας Χιτσλσμπέργκερ, επιτυχημένος τόσο με τις ομάδες του όσο και με την Εθνική Γερμανίας, αποφάσισε να το κάνει, τερματίζοντας όμως στα 32 του χρόνια την καριέρα του. Ηταν μια θαρραλέα κίνηση, που ήξερε ότι θα τον κατέστρεφε, αν την έκανε όσο ακόμη ήταν εν ενεργεία.
«Φυσικά άλλαξε η ζωή μου, αλλά έχω πολλά θετικά να πω. Είμαι καλά, και για μένα αυτός ήταν ο κατάλληλος χρόνος. Για μένα είχε σημασία να προβάλω το ζήτημα. Υπάρχουν ποδοσφαιριστές που είναι ομοφυλόφιλοι και δεν έχουν το θάρρος να μιλήσουν».
Υπάρχει και η τραγική ιστορία του Τζάστιν Φάσανου, επιτυχημένου στα γήπεδα της Βρετανίας, που το αποτόλμησε τον Oκτώβριο του 1990, προκαλώντας μια επανάσταση αλλά και θύελλα αντιδράσεων, ειρωνικών σχολίων, απειλών, ακόμα και επιθέσεων. Ακόμα και η μαύρη κοινότητα κι ο ίδιος του ο αδελφός τον αποκήρυξαν. Ο Φάσανου αναγκάστηκε ουσιαστικά να σταματήσει το ποδόσφαιρο, αφού αρχικά μετανάστευσε στον Καναδά και στις ΗΠΑ και οκτώ χρόνια αργότερα το 1998 έβαλε τέλος στη ζωή του. Ειρωνεία της ιστορίας: το δικό του outing γεννήθηκε σαν σκέψη μετά την αυτοκτονία ενός γκέι φίλου του.
Η αλλαγή έρχεται αργά
Σήμερα τα πράγματα είναι φυσικά καλύτερα. Αλλά ελάχιστοι επαγγελματίες αθλητές έχουν τολμήσει να δηλώσουν μια σεξουαλική προτίμηση εκτός της «νόρμας». Οι γενναίοι, όπως ο Χιτσλσμπέργκερ, παραμένουν μετρημένοι στα δάχτυλα. Ακόμα και αν η ζωή τους είναι απολύτως κανονική και η καριέρα τους εξαιρετικά επιτυχημένη, όπως του ίδιου, που είναι από τους πιο δημοφιλείς τηλεσχολιαστές ποδοσφαίρου, ελάχιστοι τολμούν να ακολουθήσουν. Προφανώς θα χρειαστούν ακόμα πολλά Christopher Street Day μέχρι τη στιγμή που η ομοφυλοφιλία δεν θα αποτελεί στίγμα στον αθλητισμό και δεν θα συνεπάγεται την απομόνωση και την εξορία. Αλλά όπως παραδέχεται και ο Χιτσλσμπέργκερ, η απόφαση αυτή θα παραμένει πάντα βαθιά προσωπική. «Δε λέω να το κάνουν όλοι όπως εγώ. Ο καθένας έχει τον τρόπο του και πρέπει να βρει το θάρρος να ζήσει τη ζωή του όπως πραγματικά το επιθυμεί».
Και αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, το περιβόητο coming out είναι σίγουρα λιγότερο επώδυνο για έναν πασίγνωστο αθλητή, που έχει συγκεντρώσει αρκετά χρήματα για να ζει άνετα και μετά το τέλος της ενεργού δράσης, από ό,τι για έναν απλό εργαζόμενο μιας εταιρείας, που κινδυνεύει να βρεθεί στον αέρα, αν κάποιο αφεντικό αποφασίσει να τον απολύσει ή να τον εξωθήσει στην παραίτηση.
