Δημήτρης Παπανικολάου: Βοήθησε παιδί με αυτισμό που ξάπλωσε στη μέση του δρόμου

Ένα περιστατικό που σημειώθηκε το μεσημέρι της Κυριακής στη Βάρης-Κορωπίου με πρωταγωνιστές τον Δημήτρη Παπανικολάου και ένα παιδί με αυτισμό κρίση που ξάπλωσε στο οδόστρωμα της λεωφόρου αποκάλυψε με ανάρτησή του στο Instagram ο Νίκος Συρίγος.

Όπως περιγράφεται στην ανάρτηση το παιδί ξάπλωσε στον δρόμο και έμοιαζε «σαν να έχει πάθει κρίση επιληψίας». Ενώ τα αυτοκίνητα περνούσαν πλάι του καθώς κανείς δεν ήξερε τι να κάνει, ο Δημήτρης Παπανικολάου που περνούσε από το σημείο κατέβηκε από το αυτοκίνητό του, ζήτησε από τους οδηγούς να σταματήσουν και ξεκίνησε να συζητά με το παιδί.

«Αντιλαμβάνεται ότι είναι μια από τις κρίσεις ανθρώπου που βρίσκονται στο φασμα του αυτισμού (σ.σ. η κόρη του Δημήτρη Παπανικολάου έχει αυτισμό και ο ίδιος έχει διαγνωστεί με σύνδρομο Άσπεργκερ). Ξαπλώνει πλαι του. Προσπαθει να του πιάσει κουβέντα. Μιλάνε για τις ομάδες… Μπαίνει στον κόσμο του και τον ηρεμεί. “Παμε τώρα λίγο στην ακρη γιατί εδώ φοβάμαι ότι θα με πατήσει κάνα αυτοκίνητο”, του λέει. Ο μικρός πείθεται. Να πάει στην ακρη για το χατίρι του φίλου του. Όλα καλά. Τυχερός ο μικρός. Πιο τυχεροι εμείς που έχουμε τον Μητσο…» συνεχίζει την περιγραφή της ιστορίας ο Νίκος Συρίγος.

Στο περιστατικό αναφέρθηκε με βίντεο που ανήρτησε στο TikTok και ο Δημήτρης Παπανικολάου περιγράφοντας ότι «είχα καταλάβει ότι πρόκειται για αυτισμό χαμηλής λειτουργικότητας σε κρίση».

Ο ίδιος, μάλιστα, στην ανάρτησή του αφενός απευθύνει «θερμή παράκληση μην τα βάλετε ελαφρά την καρδία με τους γονείς του παιδιού. Πολλές φορές είναι δύσκολες καταστάσεις αυτές που πρέπει να διαχειριστούν» και καταλήγει με κάτι που έχει πει ο Τάσος Λειβαδίτης: «Και όταν δεν πεθαίνουμε ο ένας για τον άλλο, είμαστε κιόλας νεκροί. Κινδυνέψαμε ναι, αλλά σήμερα θα κοιμηθούμε καλύτερα».

Το κείμενο της ανάρτησης του Δημήτρη Παπανικολάου για το περιστατικό στη Βάρης-Κορωπίου«Σήμερα μιας και έγινε ήδη γνωστό, αφού ήμασταν σε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας για 10 περίπου λεπτά, είδα έναν νεαρό πεσμένο στο έδαφος και να μην δέχεται ενήλικες να τον ακουμπάνε καθώς προσπαθούσαν να τον τραβήξουν στην άκρη. Κοίταξα αν υπάρχει αίμα τριγύρω ή όχημα τρακαρισμένο και δεν είδα. Έριξα μία γρήγορη ματιά στον καθρέφτη να κρίνω αν μπορώ να βοηθήσω ή αν θα προκαλέσω πολύνεκρο. Είχα καταλάβει ότι πρόκειται για αυτισμό χαμηλής λειτουργικότητας σε κρίση. Είπα να φύγουν όλοι από γύρω μου και να σταματήσουν με ένα τρίγωνο πιο πίσω το αυτοκίνητο γιατί ξέρω ότι θα χρειαστεί χρόνος να τον πάρω από εκεί, μιας και όταν κάποιος είναι σε κρίση, εκτός των άλλων πολλαπλασιάζονται οι δυνάμεις του. Ξαπλώσαμε μαζί στην άσφαλτο αρχικά χωρίς να τον ακουμπήσω καθόλου και μπήκα στον κόσμο του. Όταν κατάλαβα ότι ήταν έτοιμος και ότι με εμπιστεύεται του ζήτησα να με πιάσει από το μπράτσο να πάμε στην άκρη. Είναι σημαντικό να είστε ενημερωμένοι. Και ελπίζω ότι σε περιπτώσεις τέτοιες που θα κληθεί το ΕΚΑΒ και η αστυνομία να είναι εκπαιδευμένοι στον αυτισμό. Θερμή παράκληση μην τα βάλετε ελαφρά την καρδία με τους γονείς του παιδιού. Πολλές φορές είναι δύσκολες καταστάσεις αυτές που πρέπει να διαχειριστούν. Τέλος θα κλείσω με κάτι που έχει πει ο Τάσος Λειβαδίτης. Και όταν δεν πεθαίνουμε ο ένας για τον άλλο, είμαστε κιόλας νεκροί. Κινδυνέψαμε ναι, αλλά σήμερα θα κοιμηθούμε καλύτερα».

Δείτε τις φωτογραφίες

Η ανάρτηση του Νίκου Συρίγου

Μεσημέρι Κυριακής στη Βάρης- Κορωπιου. Ένα παιδί είναι ξαπλωμένο στη μέση του δρόμου. Μοιάζει να έχει πάθει κρίση επιληψίας. Τα αυτοκίνητα περνούν πλάι του. Κινδυνεύει. Κανεις δεν ξέρει τι να κάνει. Δυστυχώς. Ο Δημήτρης Παπανικολαου ειναι λίγα μέτρα πιο πίσω. Κατεβαίνει από το αυτοκίνητο. Ζηταει απο τους άλλους οδηγούς να σταματήσουν την κυκλοφορία και να τον αφήσουν μόνο του με το παιδί. Πλησιάζει το παιδί.

Αντιλαμβάνεται ότι είναι μια από τις κρίσεις ανθρώπου που βρίσκονται στο φασμα του αυτισμού. Ξαπλώνει πλαι του. Προσπαθει να του πιάσει κουβέντα.

Μιλάνε για τις ομάδες… Μπαίνει στον κόσμο του και τον ηρεμεί. «Παμε τώρα λίγο στην ακρη γιατί εδώ φοβάμαι ότι θα με πατήσει κάνα αυτοκίνητο», του λέει. Ο μικρός πείθεται. Να πάει στην ακρη για το χατίρι του φίλου του. Όλα καλά. Τυχερός ο μικρός. Πιο τυχεροι εμείς που έχουμε τον Μητσο…

Συγγνώμη ρε φίλε που το ανεβάζω. Ξέρω ότι δεν γουστάρεις. Αλλά να, αφού μου είπες την ιστορία πίσω από τις φωτό που μου έστειλε ένας κοινός φίλος μας που ήταν εκεί, είπα να την μοιραστώ μπας και την επόμενη φορα ξέρουμε, εμείς οι άσχετοι, τι να κάνουμε… Σαν πρώτη αντίδραση. Σαν πρώτη βοήθεια. Σαν το φιλί της ζωής. Τον φίλο της ζωής. Δημητρό πόσο πολύτιμος μας είσαι… Βάλτε μάθημα στο σχολείο τι πρέπει να κάνουμε σε αυτές τις περιπτώσεις. Δεν φτάνει ο Δημήτρης. Πιτσιρίκο μου συγγνώμη που δεν ξερουμε… θα μάθουμε !