ΆλλαΣχετικά άρθρα
Μεταξύ των αξιοθέατων της περιοχής είναι και το Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης, που είναι καθημερινά ανοιχτό 10:00 με 17:00, εκτός από την Τρίτη
Του Νικόλα Μπάρδη
Η Δημητσάνα είναι αναμφίβολα ένας από τους πιο γραφικούς και δημοφιλείς προορισμούς της ορεινής Αρκαδίας, και κάθε χειμώνα πλήθος επισκεπτών συρρέουν στην περιοχή, γοητευμένοι από την πλούσια ιστορία και το παρθένο φυσικό της περιβάλλον. Η παραδοσιακή αρχιτεκτονική, οι πανέμορφες εκκλησίες, τα λιθόστρωτα καλντερίμια και τα τρεχούμενα νερά συνθέτουν ένα σκηνικό βγαλμένο από παραμύθι. Μακριά από τη βαβούρα των μεγάλων πόλεων και το καυσαέριο, σε υψόμετρο 946 μέτρων, μπορείτε να κάνετε ένα αναζωογονητικό διάλειμμα από τους γρήγορους ρυθμούς της σύγχρονης ζωής και να πάρετε μία γερή δόση από την αυθεντική ελληνική επαρχία. Μεταξύ των αξιοθέατων της περιοχής είναι και το Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης, που είναι καθημερινά ανοιχτό 10:00 με 17:00, εκτός από την Τρίτη, και υποδέχεται μικρούς και μεγάλους που θέλουν να μάθουν για τη σημασία της υδροκίνησης στην παραδοσιακή κοινωνία.
[embedded content]
Τα παλιότερα χρόνια πολλές προβιομηχανικές τεχνικές χρησιμοποιούσαν το νερό ως κύρια πηγή ενέργειας, για την παραγωγή διάφορων προϊόντων. Το μουσείο που συναντούμε σήμερα στη Δημητσάνα απλώνεται σε έκταση ενός στρέμματος, μέσα σε πυκνή βλάστηση και πολλά τρεχούμενα νερά, ενώ το σύνολο των εγκαταστάσεων και των υδροκίνητων μηχανισμών έχουν αποκατασταθεί πλήρως, με σκοπό τη μουσειακή και τουριστική τους αξιοποίηση. Στα αναστηλωμένα κτίρια, βλέπουμε παλιά παραδοσιακά εργαστήρια με μόνιμες εκθέσεις. Στο πρώτο από αυτά βλέπουμε μία νεροτριβή και έναν αλευρόμυλο. Μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα στην ευρύτερη περιοχή της Δημητσάνας λειτουργούσαν περίπου 20 στεγασμένες και υπαίθριες νεροτριβές, όπου οι ντόπιοι έπλεναν τα υφαντά τους (βελέντζες, μπαντανίες κ.ά.). Η τέχνη του «νεροτριβιάρη» ή «ντριστελιάρη» φαινόταν από τον σωστό υπολογισμό του χρόνου παραμονής στον κάδο κάθε είδους υφαντού.
Δίπλα ακριβώς έχει αποκατασταθεί και ένας αλευρόμυλος με οριζόντια φτερωτή. Εκεί ο επισκέπτης μπορεί να ρίξει σπόρους καλαμποκιού στην σκαφίδα και να παρακολουθήσει, πως αλέθεται ο καρπός από τις μυλόπετρες και εν συνεχεία πέφτει στην αλευροδόχη. Το διπλανό δωμάτιο με το τζάκι στέγαζε κάποτε την κατοικία του μυλωνά, όπου η κατά κανόνα πολυμελής οικογένειά του έστηνε κάθε βράδυ τη στρωμνή στο πατάρι, για να κοιμηθεί παραταγμένη. Έξω από τον μύλο κατασκευάστηκε ένα πρόχειρο στέγαστρο, όπως αυτό που προφύλασσε το ρακοκάζανο, που στηνόταν στην ύπαιθρο μετά τον τρύγο, για την παραγωγή του τσίπουρου από τα στέμφυλα, και λειτουργούσε για τρία με τέσσερα μερόνυχτα ασταμάτητα. Ακριβώς απέναντι βρίσκεται ένα διώροφο κτίριο, που φιλοξενούσε παλιά την κατοικία του βυρσοδέψη στο πάνω μέρος, και ακριβώς από κάτω βρισκόταν το βυρσοδεψείο.
Πριν φύγετε από εκεί, θα δείτε και τον ξακουστό μπαρουτόμυλο. Η Δημητσάνα ήταν ένα από τα πολλά χωριά που γνώριζαν τη συλλογή του ακάθαρτου νίτρου από τον 16ο αιώνα και το παρείχαν αντί φόρου στους Τούρκους. Μάλιστα, κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του 1821, οι κάτοικοι του χωριού δραστηριοποιήθηκαν, για να τροφοδοτήσουν τον αγώνα με το απαραίτητο πολεμικό υλικό. Το μπαρούτι αποτελεί ένα ισχυρό στοιχείο της πολιτισμικής ταυτότητας του τόπου και διατηρείται ακόμη ζωντανό στη μνήμη και τις αφηγήσεις των ντόπιων.
Πηγή: skai.gr
