“Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου”,θα μπορούσε να ήταν ο τίτλος του κειμένου αυτού.Τον κατήφορο που είχε πάρει πριν από χρόνια η ομάδα των Χανίων,ακολούθησαν δυστυχώς τελικά και οι Κιτρινόμαυροι του Ηρακλείου.
Πλατανιάς και Εργοτέλης είναι δύο ομάδες που έκαναν ένα αξιοσημείωτο πέρασμα από την Πρώτη Κατηγορία του ποδοσφαίρου μας,με κάποιες καλές εμφανίσεις και αξιοπρεπή πλασαρίσματα φτάνοντας μέχρι τη μέση του βαθμολογικού πίνακα,επιτυχία διόλου ευκαταφρόνητη, που δυστυχώς όμως δεν ήταν αρκετή για να τους εγγυηθεί μια διαχρονική παρουσία αν όχι στη Σούπερ Λιγκ 1,έστω στη Σούπερ Λιγκ 2.
Χωρίς δικό σου κόσμο
Η ταπεινή μου άποψη είναι ότι και οι δύο κρητικές ομάδες έχασαν το βασικότερο στοίχημα που πρέπει να κερδίσει μια ομάδα,που θέλει να παραμείνει στα ψηλά του ποδοσφαίρου.
Δεν μπόρεσαν να φτιάξουν το δικό τους κόσμο. Τους δικούς τους φιλάθλους-οπαδούς.
Οι δύο περιπτώσεις είναι διαφορετικές.
Ο Εργοτέλης είναι μια ιστορική ομάδα του Ηρακλείου, που είχε παίξει μεταπολεμικά και στη Β’Εθνική, κοντράροντας τον ΟΦΗ, πριν ο τελευταίος ανέβει στην Α’ κατηγορία και απογειωθεί ως σωματείο.
Ο Πλατανιάς πάλι ήταν μια ομάδα που ανέβηκε από τα χαμηλά,δεν είχε την ιστορία του Εργοτέλη,ούτε ήταν ομάδα της πόλης των Χανίων,για να έχει κάποιον κόσμο.
Είχε όμως ένα αβαντάζ σε σχέση με την ομάδα του Μαρτινέγκο:
Ήταν η πρώτη (και μοναδική μέχρι στιγμής) ομάδα της περιοχής των Χανίων που μπόρεσε να παίξει σε ανώτατο εθνικό επίπεδο,είτε αυτό λέγεται “Α’Εθνική”,είτε “Σούπερ Λιγκ”.
Ο Εργοτέλης απ’την άλλη είχε την ατυχία να εδρεύει σε μια πόλη που είχε για δεκαετίες μια άλλη ομάδα με τεράστια παρουσία στο ποδόσφαιρο της Ελλάδας,τον ΟΦΗ.
Με εξόδους στην Ευρώπη,Κύπελλο,επιτυχίες που είχαν ήδη κάνει το μεγαλύτερο κομμάτι της φίλαθλης κοινότητας του Ηρακλείου να έχει διαλέξει οπαδική ταυτότητα.
Έτσι αναγκαστικά ο Εργοτέλης θα έπρεπε να παίξει επιθετικά στο κομμάτι αυτό,προκειμένου να πάρει μια φέτα από την πίτα του φίλαθλου κόσμου της πόλης.
Εν μέρει τα κατάφερε,δεν ήταν όμως αρκετά μεγάλο το κομμάτι ώστε να στηριχθεί ένα σωματείο που θα έπαιζε για πάντα στις επαγγελματικές κατηγορίες.
Ο κόσμος των επαρχιακών ομάδων
Συμβαίνει συνήθως όταν μια ομάδα της περιφέρειας ανεβαίνει κατηγορία,να μαζεύει στην αρχή αρκετό κόσμο στο γήπεδο της.
Αυτό έκανε και ο Εργοτέλης.
Στα παιχνίδια-τελικούς για την άνοδο του από τη Γ’ στη Β’ και από τη Β’ στην Α’ είχε μαζί του πολύ κόσμο.Το ίδιο και τα πρώτα χρόνια στη Σούπερ Λιγκ.
Συνδύαζε το καινούργιο που έφερε στο Ηράκλειο μαζί με το Παγκρήτιο Στάδιο (που και αυτό τότε ήταν κάτι το καινούργιο για τους φιλάθλους της πόλης).Εκμεταλλεύτηκε την κούραση των οπαδών του ΟΦΗ προς το τότε ιδιοκτησιακό καθεστώς της ομάδας και τους έφερε στο Παγκρήτιο να υποστηρίξουν μια εναλλακτική πρόταση.
Μαζί με τους Ομιλίτες τράβηξε και τους Ολυμπιακούς,Παναθηναϊκούς και Αεκτζήδες του Ηρακλείου.Όλους αυτούς που δεν πήγαιναν να δουν τον ΟΦΗ,γιατί ο ΟΦΗ κάποιες φορές τους κέρδιζε,ενώ οι φίλοι του δημιουργούσαν επεισόδια εις βάρος τους. Αντίθετα ο Εργοτέλης δεν είχε να επιδείξει κάποια οπαδική κόντρα μαζί τους.Τουλάχιστον όχι στην αρχή.
Τα πράγματα όμως όπως συνέβησαν και σε άλλες ομάδες της περιφέρειας,άλλάξαν μετά τις πρώτες σαιζόν στη μεγάλη κατηγορία.
Η τοπική ομάδα άρχισε να κόβει βαθμούς από τους “μεγάλους” και οι ντόπιοι οπαδοί τους “κρύωσαν”.
Όταν ο Εργοτέλης απόκλεισε τον Παναθηναϊκό στο Κύπελλο,ας πούμε,έχασε κάποιους οπαδούς του Τριφυλλιού που πήγαιναν στο Παγκρήτιο.
Όταν κέρδισε τον Ολυμπιακό,το ίδιο έγινε και με τους οπαδούς του Ολυμπιακού.
Όταν κέρδισε δύο φορές μέσα στην ίδια σαιζόν τον ΟΦΗ,με το διαιτητή Ζωγράφο,που έκοψε την έξοδο στην Ευρώπη από τους Ομιλίτες,τότε ο Εργοτέλης έχασε και τον κόσμο του συμπολίτη από το γήπεδο του.
Φύγε ο ένας,φύγε ο άλλος,τον Εργοτέλη στο τέλος έφτασαν να τον παρακολουθούν οι λίγοι αλλά φανατικοί οπαδοί του,που δυστυχώς δεν έφταναν για να κρατήσουν την ομάδα του Μαρτινέγκο στις μεγάλες κατηγορίες.
Για τον Εργοτέλη όλο το παιχνίδι χάθηκε στο δεύτερο μισό της πρώτης δεκαετίας του 2000.
Εκεί θα έπρεπε να είχε χτίσει ένα μεγαλύτερο κοινό,για να μπορέσει στη συνέχεια να γίνει ελκυστικός σε μελλοντικούς επενδυτές.
Ίσως την επόμενη φορά που θα επιστρέψει στα ψηλά,να γίνουν όλα με διαφορετικό τρόπο και ο Εργοτέλης να σταθεροποιηθεί στις μεγάλες κατηγορίες.
Σπ.Αλεξ.
Το άρθρο “Εργοτέλης όπως Πλατανιάς“, δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο CRETA24.
