Το “EURO 2020” λόγω καραντίνας γίνεται φέτος.
Όλοι “καρφωμένοι” στις οθόνες μας,τηλεοπτικές και όχι μόνο,για να δούμε τα παιχνίδια των είκοσι τεσσάρων εθνικών ομάδων που βρέθηκαν στα τελικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου.
Χωρίς την Ελλάδα βέβαια,χωρίς τη νικήτρια του θεσμού του -μακρινού πια- 2004.
Υπήρχε όμως ποδόσφαιρο πριν από εκείνη την χρονολογία;
Θα αναρωτιούνται πολλοί,κυρίως νεαροί και θα έχουν ένα δίκιο.
Στα γνωστά αφιερώματα που γίνονται ανά τακτά χρονικά διαστήματα,δηλαδή κάθε… καλοκαίρι,όλοι θυμούνται το “Έπος του ’04”.
Κάποιοι άλλοι συμπληρώνουν τα αφιερώματα με τις συμμετοχές της Εθνικής μας σε άλλες μεγάλες διοργανώσεις,που ακολούθησαν του 2004.
ΆλλαΣχετικά άρθρα
Κάποιοι ελάχιστοι…νοσταλγικοί θυμούνται και το “αποτυχημένο Μουντιάλ” του 1994 στην Αμερική.
Όταν στα τρία παιχνίδια της φάσης των ομίλων,είχαμε δεχτεί δέκα γκολ χωρίς να σημειώσουμε κανένα!
Κανείς όμως δε θυμάται την πρώτη μεγάλη επιτυχία του ελληνικού ποδοσφαίρου σε επίπεδο εθνικών ομάδων:
Τη συμμετοχή μας στο Ευρωπαϊκό του 1980!
Έχει περάσει σχεδόν μια ζωή από τότε.
Συγκεκριμένα…41 χρόνια,όμως σε επίπεδο επιτυχίας παραμένει η νούμερο 2 στην ιστορία της Εθνικής ποδοσφαίρου.
Τα τελικά του Euro ’80 δεν ήταν όπως σήμερα,που παίζουν 24 ομάδες.
Τότε έφταναν εκεί μόλις οκτώ (8)!
Άρα και μόνο το ότι βρισκόταν σε αυτή τη διοργάνωση και η Εθνική μας,στην πραγματικότητα ήταν σαν να είχε φτάσει αμέσως στα προημιτελικά.
Φανταστείτε ότι την αντίστοιχη θέση στον άλλο όμιλο,(ήταν χωρισμένες οι ομάδες σε δύο ομίλους των τεσσάρων),είχε πάρει η Ισπανία!
Η οκτάδα των ομάδων που πήραν μέρος ήταν:
Δ.Γερμανία,Βέλγιο,Τσεχοσλοβακία,Ιταλία,Αγγλία,Ολλανδία,Ισπανία,Ελλάδα.
Πρώτο παιχνίδι στη Νάπολη με την Ολλανδία.
Ένα αμφισβητούμενο πέναλτι που έκανε ο τερματοφύλακας Κωνσταντίνου και οι “Οράνιε” πήραν το δίποντο της νίκης (το βαθμολογικό σύστημα τότε ήταν 2-1-0).
Δεύτερο παιχνίδι με την Τσεχοσλοβακία (το κράτος που περιλάμβανε τις σημερινές Τσεχία και Σλοβακία-μας διαβάζουν και νεαροί σε ηλικία),ισοφάριση σε 1-1 με το Νίκο Αναστόπουλο αλλά τελικά ήττα με 3-1.
Η δυνατή τότε Τσεχοσλοβακία κέρδισε στον μικρό Τελικό την Ιταλία στα πέναλτι.
Τελευταίο παιχνίδι με τη Δυτική Γερμανία, μετέπειτα νικήτρια του τουρνουά.
Ηρωική λευκή ισοπαλία,που παρέμεινε και ο μοναδικός κερδισμένος βαθμός της Εθνικής μας ομάδας σε μεγάλη διοργάνωση,μέχρι τη νίκη της στην πρεμιέρα του 2004 επί της Πορτογαλίας.
Για 24 δηλαδή χρόνια!
Στο παιχνίδι αυτό τερματοφύλακας (δικαίως) ήταν ο “δικός” μας Λευτέρης Πουπάκης,που ίσως θα έπρεπε να είχε χρησιμοποιηθεί και στα προηγούμενα παιχνίδια από τον Ομοσπονδιακό Προπονητή Αλκέτα Παναγούλια.
Αξιοσημείωτο είναι ότι και ο Βασίλης Κωνσταντίνου,ο βασικός κίπερ της Εθνικής,τέσσερα χρόνια αργότερα θα έκλεινε την καριέρα του στο Ηράκλειο και τον ΟΦΗ.
Το Euro του 1980 είναι και η πρώτη διοργάνωση που θυμάμαι καθαρά.
Τα δύο πρώτα παιχνίδια τα είχα παρακολουθήσει σε φιλικό μας σπίτι,ενώ το τρίτο με τους Γερμανούς το είχα δει …διακεκομμένο γιατί έπρεπε να πάμε σε μια θεία,οπότε είδα την αρχή και το τέλος.
Το θυμάμαι όμως πολύ πιο καθαρά από την Ολυμπιάδα του ίδιου καλοκαιριού στη Μόσχα,την Ολυμπιάδα που στιγματίστηκε από το μποϊκοτάζ των “Δυτικών” με πρόφαση την εισβολή των Σοβιετικών στο Αφγανιστάν.Εκεί που θα εισέβαλαν δηλαδή και οι ΗΠΑ μετά από κάποια χρόνια αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία…
Από εκείνη την Ολυμπιάδα της Μόσχας θυμάμαι μόνο το περήφανο χρυσό μετάλλιο του Κρητικού Στέλιου Μηγιάκη στα 62 κιλά της Ελληνορωμαϊκής και τον “Μίσα” το αρκουδάκι-σύμβολο της διοργάνωσης.
Από το Euro ’80 αντίθετα θυμάμαι σχεδόν τα πάντα.
Μάλλον είναι η δύναμη του ποδοσφαίρου,που κάνει τη διαφορά.
[Φωτό: Στέλιος Μηγιάκης (πάνω),”Μίσα το αρκουδάκι” (κάτω)]
