Γερμανία: Η «Εναλλακτική» περιορίζει τις εναλλακτικές

Οι εκλογές είναι συχνά μια υπόθεση διάψευσης προσδοκιών. Τουλάχιστον για τους περισσότερους μετέχοντες, αφού είναι πρακτικά αδύνατο να κερδίσουν όλοι, ανεξαρτήτως του ότι πολλές φορές τη βραδιά της κρίσης όλοι δηλώνουν «κερδισμένοι». Αυτό είναι πολύ πιθανό ότι θα συμβεί στις 23 Φεβρουαρίου στο Βερολίνο. Αν διατηρηθούν οι τάσεις του εκλογικού σώματος που παραμένουν σταθερές εδώ και μήνες, τότε κανένα από τα κόμματα που θα μπουν στη Βουλή δεν θα μπορεί να ισχυριστεί ότι «έκανε το όνειρό του πραγματικότητα». Mε εξαίρεση ίσως της ακροδεξιάς «Εναλλακτικής για τη Γερμανία» που στοχεύει να αγγίξει το 20% και να περιορίσει τις… εναλλακτικές σχηματισμού κυβέρνησης, αφού κανένα κόμμα δεν δηλώνει διατεθειμένο να συνεργαστεί μαζί της.

«Άνοστοι» υποψήφιοι, ανιαρές διαδικασίες

Οι Χριστιανοδημοκράτες (CDU/CSU) του Φρίντριχ Μερτς, που όπως όλα δείχνουν θα κόψουν το νήμα πρώτοι, θα βρίσκονται αρκετά κάτω από το 40%, που στις καλές εποχές του κόμματος ήταν απλώς η βάση εκκίνησης για κεντροδεξιές κυβερνήσεις. Υπεύθυνος για αυτό ως ένα βαθμό ο πρώην τραπεζίτης, «άνθρωπος της Blackrock», όπως τον αποκαλούν ειρωνικά ορισμένοι, που μοιάζει αντιπαθής σε μεγάλα τμήματα της κοινωνίας και ειδικά στις γυναίκες ψηφοφόρους, εξαιτίας του «μάτσο» προφίλ που τον συνοδεύει. Το πρόβλημα βεβαίως δεν είναι μόνο το ποσοστό, αλλά η δυσκολία εύρεσης εταίρων.

Οι Χριστιανοδημοκράτες θα ήθελαν ιδανικά να συγκυβερνήσουν με τους Φιλελεύθερους (FDP) του Κρίστιαν Λίντνερ, αλλά αυτό αποκλείεται να «βγαίνει» αριθμητικά. Αν φυσικά το FDP καταφέρει να μπει στην επόμενη Βουλή, κάτι που μόνο σίγουρο δεν είναι. Το όνειρο του Λίντνερ να ξαναγίνει υπουργός πιθανότατα θα μείνει τέτοιο.

Το ενδεχόμενο μιας τρικομματικής κυβέρνησης μοιάζει σήμερα, μετά την εμπειρία των τριών τελευταίων χρόνων ως το σενάριο, που όλοι απεύχονται. Η λύση για παράδειγμα κυβέρνησης CDU/CSU με FDPκαι Πράσινους (συνασπισμός Τζαμάικα, από τα χρώματα των τριών) δεν είναι κάτι που προκαλεί ενθουσιασμό σε κανένα. Ούτε στους ίδιους τους πρωταγωνιστές του.

Συμμαχία Ρόμπερτ Χάμπεκ

Οι Πράσινοι πιθανότατα να ζήσουν και αυτοί το τέλος του ονείρου. Τα ποσοστά τους παραμένουν κάτω από εκείνα του 2021(14,7%) και είναι αμφίβολο αν θα αρκούν για μια συμμαχία με τη Χριστιανοδημοκρατία, σε ένα σχήμα, που θα ταιριάζει απόλυτα με την μετατόπισή τους στο χώρο του πανταχόθεν πολιορκούμενου Κέντρου. Το συνέδριό τους επικύρωσε τη μετατροπή του κόμματος σε ένα είδος «Συμμαχία Ρόμπερτ Χάμπεκ» κατά τα πρότυπα της αριστερής κίνησης της Σάρα Βάγκενκνεχτ. Ο μέχρι τώρα αντικαγκελάριος «παίρνει το κόμμα επάνω του», ελπίζοντας να παραμείνει υπουργός, δηλώνοντας «υποψήφιος καγκελάριος».

Ένα μαυροπράσινο σενάριο δεν θα ήταν καθόλου απίθανο, αν οι ψηφοφόροι σκεπτόμενοι πρακτικά δώσουν στα δύο κόμματα ποσοστά, που θα τους εξασφαλίσουν μια οριακή έστω πλειοψηφία, απαλλάσσοντάς τα από την ανάγκη αναζήτησης τρίτου.

Οι πληγωμένοι Σοσιαλδημοκράτες

Για τους Σοσιαλδημοκράτες το όνειρο της νίκης φαντάζει απίστευτο στους περισσότερους. Η συζήτηση για τον καταλληλότερο υποψήφιο καγκελάριο, Όλαφ Σολτς ή Μπόρις Πιστόριους μάλλον χειροτέρεψε την εικόνα και τη θέση τους. Είναι πάντως πιθανό να επιστρέψουν στην κυβέρνηση ως μικρότερος εταίρος των Χριστιανοδημοκρατών, αν δεν προκύπτει άλλη εναλλακτική λόγω των… αριθμών. Μια προοπτική που φαντάζει επίσης μειωμένης ελκυστικότητας για την κοινωνία. Το χειρότερο σενάριο θα ήταν φυσικά να μην προκύπτει πλειοψηφία ούτε CDU/CSU-SPD, ούτε CDU/CSU-Πρασίνων, κάτι που θα προκαλούσε μάλλον παράδοξες εξελίξεις.

Η προσδοκία της Σάρα Βάγκενκνεχτ (BSW) να λειτουργήσει ως καταλύτης εξελίξεων είναι επίσης αρκετά φιλόδοξη. Λογικά θα καταφέρει να μπει στη Βουλή, με ποσοστά 6-8% αλλά είναι ένα ερώτημα τι ακριβώς ρόλο φιλοδοξεί να παίξει εκεί. Θεωρείται πάντως απίθανο να συμμετάσχει σε κυβέρνηση. Πιθανότατα θα αποτελέσει τον αντικαταστάτη της Αριστεράς (Die Linke), που η δική της προσδοκία παραμονής στο κοινοβούλιο θα χρειαστεί με βάση τα σημερινά δεδομένα ένα πολιτικό «θαύμα«. Το κόμμα θα προσπαθήσει να παραμείνει στην Βουλή μέσω της κατάκτησης τριών απευθείας εδρών, λόγω σταυροδοσίας τριών «γερόλυκων» της Αριστεράς.