Το ήξερα εδώ και χρόνια, το περίμενα, κάπου το είχα εκλογικεύσει για να μην ταράζομαι, δεν λέω ότι αιφνιδιάστηκα. Αλλά όπως και να έχει το πράγμα, στενοχωρήθηκα όταν άκουσα ότι η Tageszeitung του Βερολίνου, η χαρούμενη, πεισματάρα και ασεβής taz, τερματίζει την καθημερινή έντυπη έκδοσή της (όχι όμως και εκείνη του Σαββατοκύριακου, πάλι καλά).
Μπορούμε βέβαια να δούμε το ποτήρι μισογεμάτο, να μας ενθαρρύνει το γεγονός ότι οι ψηφιακές συνδρομές της taz πάνε καλά και οι συντάκτες της εφημερίδας παραμένουν στις επάλξεις. Μπορούμε όμως να δούμε και μισοάδειο το ποτήρι, να θρηνήσουμε την απώλεια, ήταν άλλωστε η πρώτη εφημερίδα πανεθνικής κυκλοφορίας στη Γερμανία που καταργεί την έντυπη έκδοσή της, μάλλον θα ακολουθήσουν και άλλες. Όπως και να το δούμε, κάτι λείπει από αυτό το ποτήρι…
Εστία δημιουργίας και πολυφωνίας
Χαίρομαι που πρόλαβα να συνεργαστώ με την taz σε καλύτερες εποχές για τις έντυπες εκδόσεις, όχι ότι δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα, αλλά υπήρχε σταθερή επικοινωνία, εκατέρωθεν ιδέες, ανοιχτά μυαλά για το ρεπορτάζ, ιδιαίτερα εκείνο που τυχαία προκύπτει. Θυμάμαι ένα συννεφιασμένο πρωϊνό στο κέντρο της Αθήνας, να κρατάω σημειώσεις για τη διεθνή έκθεση τέχνης documenta 14. Στο περίπτερο του Πακιστανού καλλιτέχνη Ρασίντ Αραέν γνωρίζω την κυρία Άννα, μία καλόκαρδη συνταξιούχο που ζει με 300 ευρώ τον μήνα. Αυτό κι αν είναι τέχνη. «Ο πλούτος μου είναι οι φίλοι μου», λέει η ίδια. Κατοχυρώνεται το ρεπορτάζ, η ακαδημαϊκή τέχνη μπορεί να περιμένει.
ΆλλαΣχετικά άρθρα
Ήταν και παραμένει δυνατή η taz στο storytelling. Μία από τις πιο ωραίες ιστορίες που βγάλαμε εκείνα τα χρόνια, η οποία εντάσσεται και στη σύγχρονη τάση της «εποικοδομητικής δημοσιογραφίας» (constructive journalism), ήταν η περιπέτεια του νεαρού Ζουλιέν από το Κονγκό, ο οποίος τράβηξε τα πάνδεινα μέχρι να λάβει άσυλο στην Ελλάδα, έμαθε γράμματα στην ακριτική Κόνιτσα και πέρασε στο ΤΕΙ Ηλεκτρολόγων Μηχανικών Πειραιά, πρώτος και αριστούχος. Μπράβο στο παιδί και ευχαριστώ και πάλι, αν τύχει να διαβάσει αυτές τις γραμμές, τον τότε δήμαρχο της Κόνιτσας, τον αεικίνητο Αντρέα Παπασπύρου, που τόσο βοήθησε στο ρεπορτάζ.
Κάτι σαν την παλιά Ελευθεροτυπία ήταν η taz της εποχής. Ηχηρή, παρεμβατική, ανοιχτή σε κάθε διαφορετική άποψη, όχι όμως στην προκατάληψη και τον ρατσισμό. Μια ημέρα που οι δημοσιογράφοι απεργούσαν στην Ελλάδα η «αριστερή» taz δεν είχε πρόβλημα να φιλοξενήσει τον «δεξιό» Γιώργο Κύρτσο, εκείνος πάλι δεν είχε πρόβλημα να μιλήσει για τα δεινά του κλάδου, εκφράζοντας σεβασμό για τους δημοσιογράφους («βέβαια έχω απολύσει κι εγώ μερικούς…») και γενικά περάσαμε καλά εκείνη τη μέρα.
Νέα εποχή, νέες ιδέες…
Θα πείτε ίσως: Προς τι η ανάλυση του παρελθόντος; Δεν μπορούμε να κάνουμε το ίδιο ρεπορτάζ με νέα δημοσιογραφικά και εκφραστικά μέσα, σε ιστοσελίδες και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Ασφαλώς μπορούμε. Για να το σκεφτούμε λίγο… Ας πούμε ότι σήμερα απεργούν οι δημοσιογράφοι. Πέντε δεύτερα intro on camera. Cut. Δέκα δεύτερα η συνήθης πορεία στην Ακαδημίας με φυσικό ήχο. Cut. Δέκα δεύτερα καφέδες στη Βαλαωρίτου. Cut. Άλλα δέκα δεύτερα μεζεδοπωλεία στην Καισαριανή. Cut. Έτοιμο το βίντεο. Ή μήπως περνάει για… brain rot?
Η απόφαση είναι δική σου αγαπητέ αναγνώστη, αγαπητέ χρήστη. Το χαρτί έδινε χώρο στην περιγραφή και στο συναίσθημα, στην ευφράδεια λόγου του συντάκτη και στον αναστοχασμό του αναγνώστη. Αυτός ο χώρος λιγοστεύει. Οι θιασώτες των εντύπων παραπονιούνται ότι «τα νέα παιδιά δεν διαβάζουν εφημερίδες». Σε λίγο θα λένε ότι «τα νέα παιδιά δεν βλέπουν τηλεόραση». Ήδη οι Financial Times μας προειδοποιούν ότι στη Μεγάλη Βρετανία τα παραδοσιακά κανάλια ωθούνται στο περιθώριο («UK broadcasters fear being pushed to the margins»). Μας περιμένουν νέοι κώδικες δημιουργίας, επικοινωνίας, διαμαρτυρίας. Το ταξίδι θα είναι συναρπαστικό. Αλλά δεν θα είναι για όλους.
Πηγή: Deutsche Welle
