Μετά τις εντυπωσιακές εικόνες και τις αισιόδοξες δηλώσεις από τις δύο συνόδους κορυφής, η πραγματικότητα παραμένει αμετάβλητη: ο πόλεμος Ρωσίας-Ουκρανίας συνεχίζεται, με τη μόνη ουσιαστική αλλαγή να είναι ότι ο Ντόναλντ Τραμπ δεν ζητά πλέον κατάπαυση του πυρός.
Ο Τραμπ έδωσε τη Δευτέρα στην Ουκρανία και στους Ευρωπαίους συμμάχους της έναν βαθμό κάλυψης, διαβεβαιώνοντας ότι οι ΗΠΑ θα συμμετάσχουν στη διαμόρφωση της μεταπολεμικής αρχιτεκτονικής ασφαλείας. Αλλά αυτά ήταν τότε, όπως σημειώνει σε άρθρο του το Politico, το οποίο στη συνέχεια διερωτάται «και ποια εγγύηση υπάρχει ότι ο Τραμπ θα υλοποιήσει πράγματι τις ασαφείς διαβεβαιώσεις του για τη δέσμευση της Αμερικής;».
Προς το παρόν, το αποτέλεσμα από τη συνάντηση του Τραμπ με τον Βλαντίμιρ Πούτιν στην Αλάσκα και τη μίνι σύνοδο του ΝΑΤΟ στην Ουάσιγκτον είναι ότι η Ρωσία δεν αντιμετωπίζει πλέον το ενιαίο δυτικό αίτημα για κατάπαυση του πυρός ούτε την απειλή πρόσθετων αμερικανικών κυρώσεων.
Οι υπερασπιστές του Τραμπ θα πουν ότι αυτό είναι μόνο η αρχή της διαδικασίας, και πως τώρα ο Πούτιν και ο Ουκρανός πρόεδρος Βολοντίμιρ Ζελένσκι θα συναντηθούν πριν από μια τριμερή συνάντηση μεταξύ των δύο αντιπάλων και του Τραμπ.
Ωστόσο, υπάρχει δυσπιστία αν θα πραγματοποιηθεί ακόμη και η πρώτη συνάντηση χωρίς την απειλή για περαιτέρω πλήγμα στη ρωσική οικονομία. Χωρίς αυτή την πίεση και τις συνέπειες που θα προέκυπταν από την αδράνεια, ο Πούτιν, απαλλαγμένος από την πίεση για κατάπαυση του πυρός, θα συνεχίσει τον πόλεμο και θα καθυστερεί τις διπλωματικές διαδικασίες.
Ο Τραμπ συνηθίζει να ορίζει ημερομηνίες και θα μπορούσε να εκδώσει ένα ακόμα τελεσίγραφο, όπως έκανε το καλοκαίρι, το οποίο θα καλεί τον Πούτιν να καθίσει στο τραπέζι και για τις δύο συναντήσεις έως τις 15 Σεπτεμβρίου, αλλιώς η Ρωσία θα υποστεί ένα κύμα νέων κυρώσεων.
Και αυτή τη φορά θα πρόκειται για το πλήρες πακέτο δευτερογενών κυρώσεων με δεσμευτική ισχύ, χάρη στο νομοσχέδιο των γερουσιαστών Λίντσεϊ Γκράχαμ και Ρίτσαρντ Μπλούμενταλ, το οποίο στοχεύει και τους εμπορικούς εταίρους της Ρωσίας.
Το διακομματικό αυτό δίδυμο προωθεί την πρότασή του εδώ και μήνες, όμως ο Τραμπ δεν έχει κρύψει ότι προτιμά να χαράσσει μόνος του την εξωτερική πολιτική, χωρίς να την καθορίζει το Κογκρέσο. Εδώ, όμως, παρουσιάζεται μια ευκαιρία να αξιοποιήσει και το Άρθρο Ένα, έστω και μόνο ως διπλωματικό μοχλό πίεσης.
Ο πρόεδρος μπορεί να επικαλεστεί τις εγχώριες πιέσεις για αποτελέσματα μετά τη σύνοδο κορυφής, καθώς ο Τραμπ προσκάλεσε τον αντίπαλο σε αμερικανικό έδαφος και κυριολεκτικά του έστρωσε κόκκινο χαλί. Στη συνέχεια μπορεί να δηλώσει ότι δεν θα εμποδίσει το νομοσχέδιο Γκράχαμ–Μπλούμενταλ να φτάσει στο γραφείο του, εάν ο Πούτιν τον φέρει σε δύσκολη θέση αρνούμενος να καθίσει στο τραπέζι με τον Ζελένσκι.
Η Ρωσία μπορεί να μην αποτελεί πρότυπο δημοκρατίας, αλλά ο Πούτιν κατανοεί τις εσωτερικές πολιτικές πιέσεις. Και ο Τραμπ, ο οποίος γνωρίζει καλά την τέχνη της πολιτικής σκηνοθεσίας, μπορεί να μεταδώσει πειστικά ότι και τα δύο κόμματα αναμένουν αποτελέσματα μετά το πολιτικό κεφάλαιο που δαπάνησε στις διαδοχικές συναντήσεις.
Άλλωστε, ο πρόεδρος προκάλεσε την οργή των «γερακιών» βγάζοντας τον Πούτιν από τη διεθνή απομόνωση, ενώ ενέτεινε την ανησυχία λέγοντας στους Ευρωπαίους ότι οι ΗΠΑ θα συμμετάσχουν σε μια μελλοντική ειρηνευτική αποστολή.
Αν το καλοκαίρι δώσει τη θέση του στο φθινόπωρο και δεν έχει καν προγραμματιστεί ακόμη μια διμερής συνάντηση ανάμεσα στον Πούτιν και τον Ζελένσκι, θα είναι ξεκάθαρο ότι ο Τραμπ εξαπατήθηκε. Και θα είναι εξίσου ξεκάθαρο ότι οι πιέσεις του δεν ήταν αρκετές.
Παρά όσα ακούστηκε να λέει σε «ανοιχτό μικρόφωνο» στον Γάλλο πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν, ο Πούτιν δεν θέλει να κλείσει συμφωνία για χάρη του Αμερικανού προέδρου.
Ωστόσο, μπορεί να πιεστεί και να έρθει πιο κοντά σε μια συμφωνία, αν ο Αμερικανός πρόεδρος επιστρέψει στη στάση που είχε νωρίτερα το καλοκαίρι και χρησιμοποιήσει το μαστίγιο.
Ενδεχομένως η πιο ειλικρινής δήλωση που ακούστηκε και στις δύο συνόδους ήταν εκείνη του Γερμανού καγκελάριου Φρίντριχ Μερτς, ο οποίος τη Δευτέρα διέκοψε για λίγο τον «ύμνο» προς τον Τραμπ για να πει: «Δεν μπορώ να φανταστώ ότι η επόμενη συνάντηση θα γίνει χωρίς κατάπαυση του πυρός».
Αν όμως αυτή δεν υπάρξει, ο επόμενος καλύτερος τρόπος να εξαναγκαστεί ο Πούτιν σε επιστροφή στις διαπραγματεύσεις είναι αυτός που έχει ήδη αποδειχθεί αποτελεσματικός και τον οποίο κατανοεί: η δύναμη.
Πηγή: skai.gr
