Οι ρωσικοί πύραυλοι που συνεχίζουν να πέφτουν πάνω σε ουκρανικούς στόχους θολώνουν τα πολιτικά μηνύματα περί τερματισμού του πολέμου.
Πριν από μια εβδομάδα ο Τραμπ χειροκροτούσε τον Πούτιν, ενώ περπατούσε στο κόκκινο χαλί στην Αλάσκα. Τις επόμενες ημέρες ο Αμερικανός πρόεδρος πραγματοποίησε θεαματικές συναντήσεις και φωτογραφίσεις με Ευρωπαίους ηγέτες, ενώ παράλληλα ανακοίνωνε εντυπωσιακή πρόοδο. Στην πραγματικότητα, όμως, ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει στον πόλεμο στην Ουκρανία.
Η Ρωσία συνεχίζει να βομβαρδίζει και δημιουργεί νέα εμπόδια στην προσπάθεια του Τραμπ για ειρήνη. Αυτό που ίσχυε όταν ξεκίνησε η ρωσική εισβολή, ισχύει και τώρα: ο Πούτιν δεν θέλει να τελειώσει ο πόλεμος. Η σύνοδος κορυφής μεταξύ Ουκρανών και Ρώσων ηγετών -με πιθανή παρουσία του Τραμπ- που η Ουάσινγκτον θεωρούσε ότι μπορούσε να γίνει ακόμη και στο τέλος αυτής της εβδομάδας, παραμένει μια ουτοπία.
Το παιχνίδι των ρωσικών καθυστερήσεων και εμποδίων οδηγεί με μαεστρία ο εμπειρότατος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ, εξπέρ σε αυτή την τακτική που την έμαθε ως νεαρός διπλωμάτης πριν ακόμη πέσει το Τείχος του Βερολίνου. Την Πέμπτη, ο Λαβρόφ επιχείρησε να συνεχίσει το «διαίρει και βασίλευε» μεταξύ ΗΠΑ και Ευρωπαίων που ξεκίνησε ο Πούτιν στην Αλάσκα, αποδίδοντάς στους Ευρωπαίους πρόθεση να υπονομεύσουν την πρόοδο που είχε αρχίσει να φαίνεται.
Η ρωσική στρατηγική είναι σαφής: Να καθυστερήσει τη διπλωματία όσο το δυνατόν περισσότερο, ώστε να κερδίσει χρόνο για τη στρατηγική του Πούτιν να καταγράψει κέρδη στα μέτωπα.
Η πραγματικότητα της Ουκρανίας δεν έχει αλλάξει επίσης. Ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι προσπαθεί ακόμα να εξευμενίσει τον Τραμπ δείχνοντας ότι είναι ανοιχτός σε ό,τι προτείνει. Αλλά εξακολουθεί να μην μπορεί να αποδεχτεί τη «δηλητηριώδη» ειρήνη που προσφέρει ο Πούτιν. Η παραχώρηση εδαφών στην κρίσιμη περιοχή του Ντονμπάς θα έδινε στη Μόσχα τη βάση για μια νέα «αστραπιαία επίθεση» στο Κίεβο στο μέλλον. Δεν είναι σαφές αν ο Τραμπ κατανοεί αυτή την πραγματικότητα.
Είναι γεγονός ότι μια ειρηνευτική πρωτοβουλία δεν μπορεί να αξιολογηθεί μόλις μέσα σε μια εβδομάδα. Είναι επίσης γεγονός ότι απαιτείται σκληρή και περίπλοκη διπλωματία με μεγάλη προσοχή στη λεπτομέρεια. Όμως αυτή ακριβώς η προσήλωση στη λεπτομέρεια είναι κάτι που λείπει από τον Τραμπ. Ο ίδιος και ο απεσταλμένος του, Στιβ Γουίτκοφ, επίσης μεγιστάνας των ακινήτων, μιλούν επιπόλαια για «ανταλλαγές εδαφών» στην Ουκρανία, χωρίς να φαίνεται ότι αντιλαμβάνονται τις επώδυνες συνέπειες που αυτό συνεπάγεται, οι οποίες συνδέονται βαθιά με την εθνική ταυτότητα και το αίμα που έχει χυθεί για την υπεράσπιση κρίσιμων περιοχών.
Και επανέρχεται το ερώτημα: Γιατί ο Τραμπ δεν ασκεί τέτοια πίεση που θα μπορούσε να κάμψει τη σκληρή στάση της Ρωσίας; Και γιατί συνεχίζει να εμπιστεύεται έναν Ρώσο ηγέτη που, βάσει των πράξεών του, αξίζει το αντίθετο;
Η πίστη του Τραμπ στον Πούτιν αποκαλύφθηκε κατά λάθος από ένα μικρόφωνο που είχε μείνει ανοιχτό στον Λευκό Οίκο τη Δευτέρα.
«Νομίζω ότι θέλει να κάνει μια συμφωνία για μένα, το καταλαβαίνεις αυτό; Όσο τρελό κι αν ακούγεται», είπε στον Γάλλο πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν.
Πάντως, χθες ο Τραμπ δεν έκρυψε την απογοήτευσή του για το πώς εξελίσσονται τα πράγματα, όταν σε μια αινιγματική ανάρτηση άφηνε να εννοηθεί ότι στηρίζει τα ουκρανικά χτυπήματα στο ρωσικό έδαφος: «Είναι πολύ δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να κερδίσεις έναν πόλεμο χωρίς να επιτεθείς στη χώρα του εισβολέα», έγραψε. «Είναι σαν μια μεγάλη ομάδα στον αθλητισμό να έχει φανταστική άμυνα, αλλά δεν της επιτρέπεται να παίξει επίθεση. Δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να κερδίσει! Το ίδιο ισχύει και για την Ουκρανία και τη Ρωσία» συνέχισε.
Ωστόσο, ένα από τα μαθήματα της περασμένης εβδομάδας είναι πως δεν πρέπει να δίνει κανείς έμφαση σε μια μόνο δήλωση του προέδρου. Οι τοποθετήσεις του είναι αλλοπρόσαλλες. Για παράδειγμα, κάποια στιγμή τη Δευτέρα φάνηκε να αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να συμμετάσχουν αμερικανικά στρατεύματα μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία. Όμως αναδιπλώθηκε γρήγορα μετά τον σάλο που ξέσπασε στα μέσα του κινήματος MAGA.
Μια εβδομάδα μετά τη συνάντησή του με τον Πούτιν, η φήμη του Τραμπ – και η εικόνα του «ισχυρού άνδρα» που καλλιεργεί αδιάκοπα – κινδυνεύει με γελοιοποίηση. Έπεσε ξανά θύμα χειρισμών. Κι αυτό υπονομεύει το βασικό επιχείρημα της προεδρίας του: ότι είναι ο μεγαλύτερος διαπραγματευτής στον κόσμο.
Στη διάρκεια μιας εν εξελίξει διπλωματικής διαδικασίας είναι σίγουρο ότι δεν γίνονται όλα δημόσια. Παρά το δυσοίωνο κλίμα, η επίμονη εργασία στο παρασκήνιο και η άσκηση πίεσης θα μπορούσαν να αρχίσουν να γεφυρώνουν κάποια κενά.
Αλλά μια εβδομάδα μετά την Αλάσκα, ο Πούτιν δείχνει πως θέλει να συνεχίσει τον πόλεμο. Ο Ζελένσκι δεν μπορεί να υποχωρήσει και η Ευρώπη δεν μπορεί να πετύχει την ειρήνη μόνη της. Εναπόκειται στον Τραμπ. Θα σκληρύνει τη στάση του και θα αφοσιωθεί στις λεπτομέρειες για να διαμορφώσει μια πραγματική ειρηνευτική διαδικασία;
Η πιο ακριβής διάγνωση για το δύσβατο μονοπάτι που ακολουθεί έρχεται από τον υπουργό Εξωτερικών Μάρκο Ρούμπιο την περασμένη Κυριακή, έναν από τους συμβούλους του Τραμπ που δεν ωραιοποιεί την κατάσταση: «Είμαστε ακόμα πολύ μακριά» δήλωσε στο ABC. «Δεν είμαστε στο κατώφλι μιας ειρηνευτικής συμφωνίας. Δεν είμαστε καν κοντά».
Πηγή: skai.gr
