Οι τελευταίες 10 ημέρες αποτέλεσαν μια υπενθύμιση του πόσο λίγο χρειάζεται πραγματικά ο Πούτιν τον Τραμπ ή την έγκρισή του – Και η λογική είναι απλή
«Τα βαθύτερα αίτια της σύγκρουσης». Αυτά ήταν τα λόγια ενός ανθρώπου που υποτίθεται ότι βρίσκεται στο δρόμο προς την ειρήνη. Αλλά, όπως σημειώνει το CNN, πρόκειται για τη θέση του Ρώσου προέδρου Βλαντίμιρ Πούτιν για το τι λύσεις χρειάζονται για να επέλθει η ειρήνη εν μέσω της αυξανόμενης πίεσης για άμεση και άνευ όρων κατάπαυση του πυρός για 30 ημέρες. Ανεπηρέαστος, και αφού δέχτηκε το τηλεφώνημα του Τραμπ σε μια μουσική σχολή στην ακτή του Σότσι, ο επικεφαλής του Κρεμλίνου επέστρεψε στο αρχικό του αφήγημα για έναν πόλεμο… που προκλήθηκε από την πολύ γρήγορη επέκταση του ΝΑΤΟ.
Πέντε άλλες, διαφορετικές λέξεις είχαν ειπωθεί ώρες πριν, μπορεί να αντηχούσαν στα αυτιά του Πούτιν όσο μιλούσε επί δύο ώρες με τον πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ. «Δεν είναι δικός μας πόλεμος», δήλωσε νωρίτερα ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Τζέι Ντι Βανς. Επαναλαμβάνοντας τον ρόλο του ως προάγγελος πολύ κακών ειδήσεων για την ευρωπαϊκή ασφάλεια, ο Βανς διατύπωσε και πάλι αυτή την αξιοσημείωτη στάση: Ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες ενδέχεται να αποσυρθούν από τον πόλεμο – προφανώς τόσο από τη διπλωματία όσο και από τη βοήθεια προς την Ουκρανία – εάν η Ρωσία δεν κάνει βήματα προς μια ειρηνευτική συμφωνία που δεν θέλει επίμονα. Η υποχώρηση της Ουάσινγκτον είναι ακριβώς αυτό που επιθυμεί η Ρωσία, και για να κερδίσει αυτό το ονειρικό αποτέλεσμα, φαίνεται ότι ο Πούτιν δεν πρέπει να κάνει απολύτως τίποτα, παρά να συνεχίσει να διεξάγει τον βάναυσο πόλεμό του.
Λίγες στιγμές μετά το τηλεφώνημα, ο Τραμπ ακουγόταν ήδη σαν ένας άνθρωπος που απομακρύνεται από τη μάχη. Πέντε ημέρες νωρίτερα ήταν ο εμπρηστικός μεσάζων, ο ειρηνοποιός που ήταν πρόθυμος να γεφυρώσει την έχθρα μεταξύ του Πούτιν και του Ουκρανού προέδρου Βολοντίμιρ Ζελένσκι για μια συνάντηση στην Τουρκία. Αλλά μετά το τηλεφώνημα της Δευτέρας με τον Πούτιν, είπε απλώς ότι η Ουκρανία και η Ρωσία πρέπει να μιλήσουν απευθείας, «όπως μόνο αυτοί μπορούν». Πέταξε μάλιστα την μπάλα στο σπίτι του νέου Αμερικανού Πάπα, το Βατικανό, ως πιθανό τόπο διεξαγωγής. Οι ΗΠΑ μπορεί να μην έχουν αποσυρθεί εντελώς από τη διαδικασία, αλλά μιλούν σαν να θέλουν κάποιον άλλο να την καθοδηγήσει.
Οι τελευταίες 10 ημέρες αποτέλεσαν μια υπενθύμιση του πόσο λίγο χρειάζεται πραγματικά ο Πούτιν τον Τραμπ ή την έγκρισή του. Και η λογική είναι απλή.
Για το μεγαλύτερο μέρος των τριών ετών του πολέμου, τα κρατικά μέσα ενημέρωσης της Ρωσίας έχουν διδάξει στο ακροατήριό τους ότι δεν βρίσκονται μόνο σε σύγκρουση με την Ουκρανία, αλλά και με όλο το ΝΑΤΟ, συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών. Η προεδρία του Τραμπ δημιούργησε ένα μικρό παράθυρο μέσα στο οποίο το Κρεμλίνο θα μπορούσε να μιλήσει για να βρεθεί σε καλύτερη θέση, ή ακόμη και να μετριάσει τον πόνο ορισμένων δυτικών κυρώσεων. Αλλά αυτό δεν αλλάζει το κεντρικό μήνυμα του Κρεμλίνου: Πρόκειται για έναν υπαρξιακό πόλεμο, για την αποκατάσταση της υπεροχής στο εγγύς εξωτερικό. Τόσος πόνος και απώλειες έχουν προκληθεί στον ρωσικό λαό μέσω των συγκλονιστικών απωλειών στον πόλεμο, που η επίτευξη μέτριων έως κακών αποτελεσμάτων μπορεί να περιορίσει σημαντικά τη μακροβιότητα της ηγεσίας της Ρωσίας. Δεν πρόκειται για έναν πόλεμο που η Μόσχα μπορεί να επιτρέψει να φανεί ως ηττημένη.
Τα όρια των δυνατοτήτων που έχουν οι ΗΠΑ αυτή τη στιγμή είναι ορατά από το διάστημα. Πράγματι, οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να κλιμακώσουν τις κυρώσεις, ακόμη και, όπως σκέφτηκε ο Τραμπ την περασμένη εβδομάδα, να επιβάλουν «δευτερεύουσες κυρώσεις» κατά των χρηματοδοτών της Ρωσίας, των αγοραστών του ρωσικού πετρελαίου, Ινδία και Κίνα. Αλλά αυτό θα προκαλούσε άλλη μια εμπορική ρήξη, όπως αυτή με τις παγκόσμιες δυνάμεις με τις οποίες η Ουάσινγκτον μόλις συμφιλιώθηκε. Οι ΗΠΑ θα μπορούσαν εναλλακτικά να χαλαρώσουν τις κυρώσεις για να καλοπιάσουν τη Ρωσία σε παραχωρήσεις. Αλλά η απόφαση αυτή θα ενοχλούσε τους Ευρωπαίους συμμάχους και πιθανότατα δεν θα έχουν καλή πιάσουν τόπο χωρίς την πρακτική υποστήριξη της Ευρώπης.
Οποιαδήποτε περαιτέρω βήματα για να προκληθεί πόνος στη Μόσχα θα σήμαινε πιθανότατα ότι ο Τραμπ θα έπρεπε να προχωρήσει περισσότερο για να τιμωρήσει τη Ρωσία από ό,τι ο προκάτοχός του Τζο Μπάιντεν. Αυτό δεν είναι το γεωπολιτικό σχέδιο του κινήματος MAGA. Θα βάθαινε την εμπλοκή των ΗΠΑ σε έναν πόλεμο όπου, ειλικρινά, δεν υπάρχει ορατό τέλος, μέχρι η μία πλευρά να καταρρεύσει ή να υπάρξει δραστική αλλαγή στην πολιτική ηγεσία.
Η Ουκρανία το 2025 αποτελεί μια ζοφερή προοπτική. Αλλά η κεντρική θέση της ευρωπαϊκής πολιτικής αποτελεί την καλύτερη επιλογή σε έναν κόσμο φρικτών επιλογών: Η Μόσχα θα μπορούσε να αναγκαστεί να υποβαθμίσει τους στόχους της μόνο αν έβλεπε μπροστά της ένα σαφώς ενωμένο ΝΑΤΟ. Η οικονομία της, το ανθρώπινο δυναμικό ή ο εξοπλισμός της θα έπρεπε να καταρρεύσουν – μόνο ένα από αυτά χρειάζεται να συμβεί για να καταρρεύσει η πολεμική μηχανή. Τα πράγματα είναι ζοφερά, αλλά η Ευρώπη δεν έχει πολλές επιλογές. Η Ουκρανία όμως δεν έχει καμία απολύτως επιλογή.
Ο Τραμπ αισθάνθηκε ότι έχει μια επιλογή. Το επιχειρηματικό του πνεύμα δεν βλέπει καμία αξία σε μια μακροπρόθεσμη επένδυση σε μια σύγκρουση με έναν εχθρό με τον οποίο θα προτιμούσες να τα έχεις καλά. Δεν υπάρχει καμία συμφωνία που να μπορεί να γίνει εδώ. Ο Πούτιν δεν αγοράζει τίποτα, αντιθέτως επιδιώκει να κατακτήσει και να πάρει. Ο Τραμπ δεν έχει τίποτα να πουλήσει, εκτός από την υποστήριξη των ΗΠΑ προς τους παραδοσιακούς συμμάχους τους. Δεν υπάρχει περίπτωση ο Πούτιν και ο Τραμπ να κερδίσουν και οι δύο και να διατηρήσουν το κύρος τους.
Η αμερικανική ηγεσία έχει εδώ και δεκαετίες οικοδομηθεί γύρω από κάτι άλλο εκτός από καλές, μικρές συμφωνίες. Η καλή στάση προς τους συμμάχους, η τεράστια ισχύς και η στρατιωτική ηγεμονία, την έχουν μετατρέψει στη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο.
Αλλά ο Τραμπ βλέπει τον ρόλο της Αμερικής να μικραίνει. Αυτή μπορεί να είναι η στιγμή που ο Τραμπ κατάλαβε τελικά τον Πούτιν ως κάποιον που πραγματικά δεν επιδιώκει την έγκρισή του.
Πηγή: skai.gr
