[Φωτό:Στις αρχές της δεκαετίας του 2000 ο νεαρός τότε Μιχ.Σηφάκης αντικατέστησε τον έμπειρο Άριαν Μπεκιάι,που με τη σειρά του είχε αντικαταστήσει τη δεκαετία του ’90-νεαρός και ο ίδιος τότε- τον έμπειρο Κώστα Χανιωτάκη.]
Φεύγει και ο Επασί αλλά αυτό που με στενοχωρεί εμένα περισσότερο είναι το ότι ο κόσμος (γενικά) έχει ακόμη ανάγκη το παραμύθι,είτε στα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα,είτε ακόμη και στα ποδοσφαιρικά.
Έτσι είμαι στη δυσάρεστη θέση να πρέπει να υπενθυμίσω ότι αυτά που παρουσιάζονται σαν καινούργια,στην ουσία είναι πολύ παλιά.
Αν θυμηθούμε καλύτερα,θα μας έρθει στο μυαλό ότι και επί εποχής Γκέραρντ,πιο συγκεκριμένα από τον χαμένο τελικό του 1990 και μετά, η ομάδα είχε αλλάξει πολιτική και είχε μετατραπεί και με τη βούλα σε Βιοτεχνία Παραγωγής Παικτών προς πώληση.
Ενώ πριν το ’90 και για όλη την προηγούμενη δεκαετία, ναι μεν αγόραζε σωρηδόν τους παίχτες,δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε και το αλισβερίσι που είχε με τον Παναθηναϊκό,στον οποίο έδινε όποιον παίκτη του γυάλιζε και όποτε εκείνος ήθελε.(Βλέπε Σαμαρά,Βασιλείου κά).
Μετά το 1990
Η διαφορά της δεκαετίας του ’80 από τη δεκαετία του ’90 είναι ότι μετά το πράγμα έγινε βιομηχανοποιημένο.
Ενώ η διαφορά της δεκαετίας του ’90 με το σήμερα είναι ότι τότε υπήρχαν μεγαλύτερα συμβόλαια και οι παίχτες δεν έφευγαν στον χρόνο πάνω.
Η αγορά ήταν κλειστή (μέχρι την αλλαγή που έφερε ο Μποσμάν στα μέσα της δεκαετίας του ’90) και φυσικά υπήρχε ένας top-manager με το όνομα Έγκε Γκέραρντ που είχε έτοιμο τον αντικαταστάτη όποιου έφευγε.
Ο αντικαταστάτης που ερχόταν είτε από τα “σπλάχνα” της ομάδας,είτε από αλλού.
Πάντως όποιος και να έπαιρνε μεταγραφή, σπάνια άφηνε αγωνιστικό “κενό”.Γι’αυτό και η ομάδα είχε την πορεία που είχε εκείνα τα χρόνια.
Παράδειγμα:
Ακόμη και όταν έφυγε ο Μαχλάς,στον οποίο είχαν βγάλει πωλητήριο επίσημα από την ΠΑΕ και ζητούσαν να τον πάρει κάποια “μεγάλη ομάδα στην Ελλάδα”! (Οι παλιοί θυμούνται σίγουρα την ιστορία),ο ΟΦΗ την αμέσως επόμενη χρονιά βγήκε 3ος στο Πρωτάθλημα! (σεζόν:1996-97).
Προφανώς γιατί τότε ήταν που υπήρχε σοβαρό “Πρότζεκτ”.
Σήμερα
Αντίθετα το σημερινό “Πρότζεκτ” του ΟΦΗ προσπαθεί να μιμηθεί από αυτό που έκανε ο Γκέραντ τη δεκαετία του ’90,με τη διαφορά ότι: α) οι παίχτες φεύγουν πολύ πιο γρήγορα για τους λόγους που αναφέρθηκαν πιο πάνω β)μάλλον δεν υπάρχει σοβαρό πρόγραμμα αντικατάστασης όσων φεύγουν.
Οπότε φεύγει ο περυσινός βασικός τερματοφύλακας,που η ομάδα τον πήρε τσάμπα και τον δίνει και κάποιο ποσό μπαίνει στα ταμεία της (το ακριβές ποσόν το γνωρίζει μόνο η ΠΑΕ).Έτσι το “ντιλ” μεν ακούγεται καλό,θα ήταν όμως καλύτερο αν είχε γίνει στην αρχή της μεταγραφικής περιόδου ή αν υπήρχε ήδη έτοιμος αντικαταστάτης του Επασί.
Αν η ομάδα δεν πάρει τερματοφύλακα,τότε ναι,θα πούμε ότι υπήρχε σχέδιο.
Ο ΟΦΗ είχε μεριμνήσει να έχει τερματοφύλακα που θα αντικαταστήσει τον Επασί.
Όπως αντικατέστησε κάποτε τον Κώστα Χανιωτάκη ο -νεαρός τότε- Άριαν Μπεκιάι.
Ή έξι χρόνια αργότερα τον Άριαν Μπεκιάι,ο επίσης νεαρός,Μιχάλης Σηφάκης.
Εξάλλου για αυτό το λόγο αγόρασε πέρυσι με τυμπανοκρουσίες τον τρίτο τερματοφύλακα του Ατρομήτου.Ας τον βάλει λοιπόν να παίξει.
Ή να βάλει το μικρό Σηφάκη,που δεν ξέρουμε για ποιον λόγο τον κρατάει χωρίς να τον δοκιμάζει καθόλου.Ή στο φινάλε να μην έδιωχνε τον Μπόι Βάτερμαν.
Θέλω να πω ότι αν η ομάδα κινηθεί στο παρά πέντε για να καλύψει το κενό του “εκποιημένου” Επασί,τότε συγγνώμη αλλά σοβαρό πρότζεκτ δεν υπάρχει.
Το ότι πουλάς στο σημερινό ποδόσφαιρο δεν είναι κακό,ίσα-ίσα δείχνει ότι έχεις πρόγραμμα.Αρκεί όμως να έχεις έτοιμο πλάνο αντικατάστασης εκείνου που έφυγε και όχι να το παίζεις στα ζάρια,λίγες ημέρες πριν αρχίσει το πρωτάθλημα.
Σπ.Αλεξ.
