Με αναλυτική έρευνα, η εκπομπή Prime Time στον ΣΚΑΪ, «άνοιξε τον φάκελο» των τροχαίων- Συγγενείς θυμάτων και επιζώντες, συγκλονίζουν με τις μαρτυρίες τους
Ένα λάθος της στιγμής, κάποιος απρόσεκτος οδηγός, ένας κακοσυντηρημένος δρόμος και ξαφνικά, τα πάντα ανατρέπονται.
[embedded content]
Τα στατιστικά για τα τροχαία δυστυχήματα στη χώρα μας, επιβεβαιώνουν με τον χειρότερο τρόπο ότι πρόκειται για μια χρόνια πληγή, που δεν κλείνει με τίποτα.
Από τον Ιανουάριο έως τον Δεκέμβριο του 2024, μέσα σε μόλις έναν χρόνο δηλαδή, 665 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στην άσφαλτο.
Συμφωνα με το Ινστιτούτο Οδικής Ασφάλειας “Πάνος Μυλωνάς”, τα τροχαία δυστυχήματα αποτελούν τη νούμερο ένα αιτία θανάτου για τους νέους 15-29 ετών.
Η Μαρία Βούσουλα και η κάμερα του Prime Time στον ΣΚΑΪ (δείτε όλο το επεισόδιο εδώ), ανοίγουν τον τραγικό κεφάλαιο των τροχαίων στη χώρα, παρουσιάζοντας αναλυτικά, τόσο τα δεδομένα όσο και τις συγκλονιστικές μαρτυρίες τόσο θυμάτων όσο και οικογενειών ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους στην άσφαλτο.
Η αποψινή έρευνα δίνει λοιπόν φωνή σε εκείνους που γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα τι σημαίνει τροχαίο.
Γονείς που θρηνούν τα παιδιά τους καθώς και συμπολίτες μας που απέκτησαν μόνιμες αναπηρίες δίνουν έναν πολύ σκληρό αγώνα για να αλλάξει η κατάσταση στους ελληνικούς δρόμους.
Ποιος έχει τελικά την ευθύνη της οδικής ασφάλειας;
Σίγουρα, σε μεγάλο βαθμό η Πολιτεία οφείλει να πράξει τα δέοντα προκειμένου να εκμηδενίσει τους κινδύνους, όπου αυτό είναι δυνατό.
Την ίδια στιγμή, ωστόσο, αποτελεί μία συλλογική όσο και ατομική ευθύνη – αφού η αλλαγή νοοτροπίας είναι στο χέρι όλων μας.
Η ασφάλεια στους δρόμους, άλλωστε, δεν είναι θέμα τύχης, αλλά στάση ζωής. Και η ζωή… το πολυτιμότερο αγαθό.
Αδαμάντιος Μαντής, ο 21χρονος πολίστας που έσβησε στην άσφαλτο
[embedded content]
Η Κατερίνα Τζιάλλα συνήθιζε να συμβουλεύει το παιδί της πριν φύγει από το σπίτι να είναι προσεκτικό στον δρόμο… Δεν υπολόγιζε, όμως, ότι δεν εξαρτώνται όλα από εκείνο… Ο Αδαμάντιος Μαντής έχασε τη ζωή του στη Λεωφόρο Ποσειδώνος.
Ήταν μόλις 21 ετών και πολύ κοντά στο να γίνει μέλος της Εθνικής Ομάδας Πόλο που θα συμμετείχε στην Ολυμπιάδα του Τόκιο.
Όπως περιγράφει η μητέρα του, το μεσημέρι της εκείνης της ημέρας ο Αδαμάντιος είχε παίξει αγώνα με τον Ναυτικό Όμιλο Βουλιαγμένης κι είχε πάει να τον δει.
«Έχω κρατήσει στο μυαλό μου την εικόνα του» εξιστορεί ενθυμούμενη πως ο Αδαμάντιος γυρνούσε το κεφάλι του στην κερκίδα την κοίταζε και της χαμογελούσε.
«Αυτή την εικόνα έχω κρατήσει», συνοψίζει.
Έχουν περάσει σχεδόν έξι χρόνια από εκείνο το μεσημέρι κι όμως αυτό το στερνό χαμόγελο δεν έχει ξεθωριάσει καθόλου. Έτσι ακριβώς όμως δεν έχουν ξεθωριάσει και οι τραγικές αναμνήσεις από το μοιραίο τηλεφώνημα το βράδυ της ίδιας ημέρας.
«Μας κάλεσαν μέσα οι γιατροί που ήταν εφημερία, οι οποίοι δεν μπορούσαν να μας κοιτάξουν στα μάτια. Τους είπα θέλω να μου πείτε την αλήθεια. Μου είπαν μία ώρα, μία μέρα, μία εβδομάδα και ο Θεός.
Το τροχαίο του Αδαμάντιου έγινε εκεί που είναι η πεζογέφυρα που ενώνει το στάδιο Ειρήνης και Φιλίας με το Καραϊσκάκη.
Ο Αδαμάντιος ήταν συνοδηγός στο αυτοκίνητο ενός φίλου του. Σταμάτησαν στην αριστερή λωρίδα επί της λεωφόρου. Ο 21χρονος, βγήκε στο μπροστινό μέρος και τότε όχημα χτύπησε από πίσω το αυτοκίνητο των δύο νεαρών, με αποτέλεσμα το παιδί να βρει τραγικό θάνατο. Ο οδηγός που χτύπησε τα παιδιά πήγαινε με υπερβολική ταχύτητα.
Σύμφωνα με τη μητέρα του Αδαμάντιου και οι τρεις πραγματογνώμονες έκριναν ότι πήγαινε τουλάχιστον με 105 χιλιόμετρα και έπεσε πάνω στο σταματημένο αυτοκίνητο φρενάροντας.
«Τώρα είμαι μισή φτερούγα. Με το ένα πόδι στη γη και το άλλο στον ουρανό», δηλώνει η μητέρα του και συγκλονίζει.
Η παγίδα θανάτου που έκοψε το νήμα της ζωής του Μιχάλη Σφυράκη
[embedded content]
Ο Ιωάννης Σφυράκης εδώ και τρία χρόνια κοιτάζει ξανά και ξανά την ίδια φωτογραφία
Είναι το σημείο, όπου τραυματίστηκε θανάσιμα ο γιος του, Μιχάλης.
Τα “αν” που τον βασανίζουν πολλά… Ποια θα ήταν η τύχη του παιδιού του αν δεν υπήρχαν κακοτεχνίες στο οδόστρωμα, αν αντί για κολωνάκια είχαν τοποθετηθεί μπάρες.
Εκείνη την ημέρα ο Μιχάλης δεν έτρεχε, φορούσε κράνος και μπουφάν μηχανής. Παρόλα αυτά, το κακό συνέβη.
Ο Μιχάλης έχασε τη ζωή του από ένα φαινομενικά επιπόλαιο ατύχημα που όμως εξελίχθηκε σε τραγωδία.
Απλά έπεσε με το παπάκι του, επί της Λεωφόρου Σπύρου Λούη.
Η ταχύτητα πορείας του δεν ήταν πάνω από 40 χιλιόμετρα την ώρα. Φορούσε κράνος και μπουφάν μηχανής με ενισχύσεις.
Η ρόδα του δίκυκλου του όμως βρήκε σε φρεάτιο το οποίο υπολειπόταν αρκετά εκατοστά από το οδόστρωμα και κατέληξε να καρφωθεί σε μεταλλικά κολωνάκια.
«Έχασε τον έλεγχο και καρφώθηκε με την κοιλιά στα κολωνάκια, αυτά που είναι γύρω από το Ολυμπιακό στάδιο. Είχε όλα τα απαραίτητα μέσα προφύλαξης αλλά η κοιλιά ήταν να απροστάτευτη. Μπήκε εσπευσμένα χειρουργείο, μετά από δύο ώρες περίπου», περιγράφει ο πατέρας του συνοψίζοντας πως το παιδί είχε πολλαπλά σοβαρά τραύματα και παρότι άντεξε το δύσκολο χειρουργείο κατέληξε έπειτα από 20 ημέρες.
Όπως εκτιμά εάν αντί των μεταλλικών κολωνακίων, υπήρχε προστατευτική μπάρα, ο Μιχάλης θα ζούσε.
[embedded content]
«Κάθε φορά που ακούω ότι χάνεται ένα παιδί ξαναχάνω τον γιο μου. Με το τρένο στα Τέμπη ξανά έχασα 57 φορές τον γιο μου. Κάθε παιδί που χάνεται ξαναχάνουμε το παιδί μας. Εμείς ξαναζούμε όλοι αυτή την ιστορία», συνοψίζει.
«Δεν είναι κάτι που μπορεί να το διαχειριστεί ο άνθρωπος. Θλίβομαι για πολλά πράγματα. Θλίβομαι γιατί δεν έζησε ο ίδιος, αυτά που όλοι εμείς πιθανότατα τα χαιρόμαστε» προσθέτει καταλήγοντας πως οι γονείς που χάνουν τα παιδιά του πρέπει να μάθουν να ζουν με μια μόνιμη αναπηρία.
«Είναι μια μόνιμη αναπηρία αυτή που σέρνουμε εμείς οι γονείς»
«Θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί»
[embedded content]
Ο ασύρματος του Απόστολου Δάμκαλη, Αναπληρωτή εκπρόσωπου Τύπου του ΕΚΑΒ και υπεύθυνου για τις μοτοσυκλέτες ταχείας ανταπόκρισης δεν σταματά να δέχεται κλήσεις.
Πρώτη του κίνηση να ανέβει στην μοτοσυκλέτα ταχείας ανταπόκρισης του ΕΚΑΒ και να σπεύσει στο εκάστοτε σημείο.
Τα τροχαία -όπως μας λέει- τον στεναχωρούν πολύ, ίσως και να τον θυμώνουν γιατί σε αρκετές περιπτώσεις θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί.
«Το πρώτο δίμηνο του 2025 είχαμε περίπου στις 2.400 κλήσεις για τροχαία. Δεν διακομίστηκαν όλα, δεν ήταν όλα τόσο σοβαρά. Από εκεί και πέρα. Αυτός ο αριθμός, αν τον διαιρέσουμε για του δύο, θα δείτε ότι περίπου είναι 1.200-1.300 σε μηνία βάση», περιγράφει μεταξύ άλλων.
[embedded content]
Επιζώντες
[embedded content]
Την ίδια ώρα τον δικό τους καθημερινό αγώνα καλούνται να δώσουν και τα θύματα που επέζησαν σοβαρών τροχαίων, αξιοποιώντας στην «επόμενη ημέρα» την δεύτερη ευκαιρία τους στη ζωή.
Ο νεαρός Νίκος ζει από θαύμα καθώς έξι χρόνια νωρίτερα, δούλευε ως ταχυμεταφορέας στην Αταλάντη Φθιώτιδας είχε ένα πολύ σοβαρό τροχαίο με ΙΧ Φορτηγό που είχε πραγματοποιήσει σωρεία παραβάσεων έχοντας μπει παράνομα στον αύλειο χώρο του αστυνομικού τμήματος Αταλάντης.
Μη μπορώντας να αποφύγει το όχημα ο Νίκος συγκρούστηκε και τραυματίστηκε σοβαρότατα ορθοπεδικά σπασίματα και κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις για τα οποία χρειάστηκε αλλεπάλληλα χειρουργεία.
Στο σήμερα, τόσο εκείνος όσο και η οικογένεια του καλούνται να είναι δυνατοί και να έχουν υπομονή καθώς έχει ξεκινήσει η φάση της αποκατάστασης.
Περί τις 650 παραβάσεις την ημέρα
[embedded content]
Οι άνδρες της τροχαίας δεν σταματούν τους εντατικούς ελέγχους σε κεντρικές οδικές αρτηρίες ειδικές σε μέρες και ώρες «αιχμής» (Επί παραδείγματι στην Ποσειδώνος βραδινές ώρες Παρασκευής).
Βεβαιώνουν αρκετές παραβάσεις με τις περισσότερες εξ αυτών να αφορούν στην μη χρήση ζώνης.
Οπως συνοψίζει ο Δημήτρης Παπαγεωργίου, Αστυνομικός υποδιευθυντής και Τμηματάρχης Συντονισμού Διεύθυνσης Τροχαίας Αττικής, το έργο τους αφορά στην προληπτική αστυνόμευση και την αποφυγή των τροχαίων.
Συνοψίζει πως το 2024 είχαμε 350.000 παραβάσεις περίπου εκ των οποίων 100.000 ήταν για σταθμεύσεις, και οι υπόλοιπες 250.000 είναι παραβάσεις των λοιπών διατάξεων του κώδικα οδηγικής κυκλοφορίας.
Αναλυτικότερα μιλά για παραβάσεις που αφορούν τη μη χρήση κράνους και ζώνης, την ενασχόληση με το κινητό αλλά και λοιπές παραβάσεις που συμπεριλαμβάνουν και την οδήγηση έπειτα από κατανάλωση αλκοόλ σε πάνω από το όριο επίπεδα.
«Μιλάμε περίπου για 650 παραβάσεις κατά μέσο όρο την ημέρα.»
[embedded content]
Περί τα 3.200 τροχαία ετησίως στο ΚΑΤ
[embedded content]
[embedded content]
[embedded content]
Το νοσοκομείο ΚΑΤ είναι το μεγαλύτερο κέντρο τραύματος, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και τα Βαλκάνια. Εφημερεύει 365 μέρες στο χρόνο, ενώ διαθέτει εξειδικευμένα ιατρικά τμήματα για την αντιμετώπιση περιστατικών που στο μεγαλύτερο μέρος τους αφορούν κυρίως σε πολυτραυματίες. Κάθε χρόνο, κατά μέσο όρο, φτάνουν εδώ 3.200 τροχιά. Τα 600 από αυτά είναι σοβαρά, ενώ τα 60 θα οδηγηθούν στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας. Τα 15 από αυτά θα συνεχίσουν τη θεραπεία τους στη κλινική αποκατάστασης που διαθέτει το νοσοκομείο.
Ένα από αυτά τα 15 άτομα που συνεχίζουν τη θεραπεία τους στην Κλινική Αποκατάστασης του ΚΑΤ είναι και ο Γρηγόρης Μακρής. Το τροχαίο που είχε στην Χαλκίδα τον καθήλωσε σε αναπηρικό αμαξίδιο. Είναι, όμως, επίμονος και πολύ αισιόδοξος. Πιστεύει πως η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει είναι προσωρινή.
[embedded content]
Σόλων Καρυδάκης, ο 15χρονος που ξεψύχησε στην Κηφισίας
[embedded content]
Το όνομα του Σόλωνα Καρυδάκη, προστέθηκε στη μακρά λίστα των ανθρώπων που έφυγαν νωρίς εξαιτίας της ανευθυνότητας κάποιων οδηγών.
Ήταν μόλις 15.
Το βράδυ της Παρασκευής 4 Δεκεμβρίου 2009, ο Σόλωνας, βρισκόταν σε σχολικό πάρτυ με τους φίλους του. Θέλησαν να μεταβούν σε κοντινό περίπτερο για να προμηθευτούν κάποια σνακς.
Διέσχιζαν τη διάβαση της λεωφόρου Κηφισίας όταν ένα αυτοκίνητο που έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχύτητα, αφού παραβίασε τον κόκκινο σηματοδότη, τον παρέσυρε και τον τραυμάτισε θανάσιμα. Ετρεχε με 170 χλμ την ώρα.
Το παιδί έμεινε κλινικά νεκρό για τέσσερις μέρες σε μονάδα εντατικής θεραπείας, ενώ μετά τον θάνατό του τα όργανά του δωρήθηκαν σε δύο νέους ανθρώπους.
Ο πατέρας του Σόλωνα, Φαίδων Καρυδάκης μηχανικός και πολλά μέλη της κοινότητας του Ε.Ε.Ι. πήραν άμεσα πρωτοβουλία και δουλεύοντας πυρετωδώς ολοκλήρωσαν την κατασκευή πεζογέφυρα στο σημείο της τραγωδίας, δύο χρόνια μετά το τραγικό δυστύχημα.
Η Πεζογέφυρα «Σόλων Καρυδάκης» βρίσκεται στη Λεωφόρο Κηφισίας στο ύψος της οδού Στεφάνου Δέλτα στα όρια Ψυχικού και Φιλοθέης, κι εκτιμάται πως χρησιμοποιείται από τουλάχιστον 3.000 άτομα καθημερινά, στην πλειονότητά τους μαθητές.
Το σημείο ήταν ανέκαθεν τόπος συχνών δυστυχημάτων, καθώς η Κηφισίας σε αυτό το ύψος είναι ευθεία με αποτέλεσμα τα οχήματα να αναπτύσσουν μεγάλες ταχύτητες μετά τις ώρες αιχμής.
Η ανάγκη ενός ασφαλούς τρόπου διέλευσης στο συγκεκριμένο ύψος της Κηφισίας ήταν γνωστή πολλά χρόνια πριν το θάνατο του Σόλωνα.
«Σταματάω εδώ με το αυτοκίνητο και κάθομαι ακόμα σε εκείνη τη θέση που χτυπήθηκε. Σαν συνήθεια και σαν ανάγκη που έχω να διατηρήσω αυτή την επαφή που είχα με το παιδί μου», περιγράφει ο κος Καρυδάκης και τονίζει πως ο Σόλων χάθηκε γιατί ο άνθρωπος που τον παρέσυρε ήταν εκτός οποιασδήποτε λογικής όσον αφορά την οδήγηση καθώς τρέχοντας με 170 χλμ την ώρα, οτιδήποτε βρισκόταν μπροστά του θα χανόταν.
«Μου δόθηκε δεύτερη ευκαιρία»
[embedded content]
Ο Γιώργος Σφαλτός το 2018 κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στην ελεύθερη κολύμβηση. Μια από τις πολλές διακρίσεις που έχει πλέον στο ενεργητικό του. Ποιος να του έλεγε πριν μερικά χρόνια πως μετά το τροχαίο θα ξαναγεννιόταν και θα ανακάλυπτε την αστείρευτη δύναμη που κρύβει μέσα του.
«Πήγα να αλλάξω λωρίδα και στον καθρέφτη είδα ένα αυτοκίνητο να έρχεται με μεγάλη ταχύτητα. Έκανε τις λεγόμενες σφήνες. Τρόμαξα και για να τον αποφύγω, γύρισα το τιμόνι απότομα και έχασα τον έλεγχο του αυτοκίνητου με αποτελέσμα να χτυπήσω στο στηθαίο, στη μέση ας πούμε της Εθνικής Οδού. Για κακή μου τύχη, τη συγκεκριμένη στιγμή δεν φόραγα ζώνη και εκτοξεύτηκα έξω από το αυτοκίνητο. Έπεσα με την πλάτη και έσπασα ένα σπόνδυλο, που αυτό επέφερε και την αναπηρία» περιγράφει παραθέτοντας χαρακτηριστικά πως οι πρώτες του σκέψεις την στιγμή του ατυχήματος ήταν «πέθανα, πέθανα».
«Εμένα μου δόθηκε μια δεύτερη ευκαιρία. Σε κάποιον άλλον δεν θα του δοθεί. Θα είναι πιθανόν ακαριαίος θάνατος», αντιλαμβάνεται και περιγράφει πως τα πράγματα ήταν αρκετά δύσκολα, αλλά είχε θέληση να ζήσει και δεν ήθελε να μείνει στο σπίτι. Έτσι έψαξε και βρήκε τρόπους ώστε να συνεχίσει τη ζωή του κάνοντας όσα πράγματα έκανε και πριν το τροχαίο, όντας πια σε αμαξίδιο.
Ινστιτούτο Οδικής Ασφάλειας «Πάνος Μυλωνάς»
[embedded content]
Παρά τον αβάσταχτο πόνο από τον άδικο χαμό του γιου της, η Βασιλική Δανέλλη- Μυλωνά δεν βυθίστηκε στην θλίψη, αντιθέτως μετέτρεψε την απώλειά αυτή σε δύναμη, ιδρύοντας το Ινστιτούτο Οδικής Ασφάλειας (Ι.Ο.ΑΣ.) “Πάνος Μυλωνάς”, με σκοπό να αποτρέψει παρόμοιες τραγωδίες και να προστατεύσει ανθρώπινες ζωές. Μέσα από καινοτόμες δράσεις, εκπαιδευτικά προγράμματα και συνεργασίες με διεθνείς οργανισμούς, όπως ο ΟΗΕ, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Διεθνές Συμβούλιο Οδικής Ασφάλειας, το ινστιτούτο έχει κερδίσει παγκόσμια αναγνώριση.
[embedded content]
Εμμανουέλα, το κορίτσι που εγκαταλείφθηκε αβοήθητο στον δρόμο
[embedded content]
Η Εμμανουέλα Καρυωτάκη σπούδαζε κτηνιατρική στο Αριστοτέλειο Θεσσαλονίκη.
Ήθελε να γίνει γιατρός των ζώων, όπως συνήθιζε να λέει χαρακτηριστικά.
Θα τα είχε καταφέρει, γιατί ήταν πολύ δυναμική, εάν δε βρισκόταν στον δρόμος της εκείνος ο ασυνείδητος οδηγός, που αφού την παρέσυρε, την εγκατέλειψε αβοήθητη.
Οι ποινές όμως για αυτόν τον δράστη θα ήταν πολύ πιο αυστηρές από εκείνες αντίστοιχων υποθέσεων, καθώς είχε προηγηθεί αυστηροποίηση του νομοθετικού πλαισίου.
Είχε περάσει τον μισό δρόμο, είχε μπει στο αντίθετο ρεύμα όταν ένα αυτοκίνητο με ιλιγγιώδη ταχύτητα έχασε τον έλεγχο, έπεσε πάνω της, εξιστορεί μεταξύ άλλων η μητέρα της Κέλλυ Καμπακάκη συνοψίζοντας πως αφού ο οδηγός την χτύπησε εν συνεχεία κοπάνησε σε κάδους και σταματημένα οχήματα. Καθώς δεν μπορούσε να φύγει, έβαλε όπισθεν, την ξαναχτύπησε και τράπηκε σε φυγή.
«Στην πορεία, λίγο μετά, μας πήραν τηλέφωνο από το νοσοκομείο, για να μας ζητήσουν την άδεια να τις κάνουν μια επέμβαση στο κεφάλι, όπου καταλάβαμε ότι τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά. Δεν κατέληξε αμέσως, αλλά δεν είχε και ελπίδες. Δεν είχε ποτέ καμία ελπίδα.», υπογραμμίζει.
[embedded content]
«Αποκλείεται γυναίκα να ασχοληθεί μαζί μου»
[embedded content]
Για τον Παναγιώτη Πιτσίνιαγκα ο πρώτος καιρός μετά το ατύχημα ήταν δύσκολος και γεμάτος σκοτεινές σκέψεις.
Πολύ γρήγορα, όμως, συνειδητοποίησε το σημαντικότερο: Ότι αυτό που δεν του στερήθηκε ήταν το δώρο της ζωής. Πλέον, απολαμβάνει κάθε μέρα, αντιμετωπίζοντας τις προκλήσεις με δύναμη και θάρρος.
«Μπορεί ένας άνθρωπος που έχει μια σοβαρή αναπηρία, να έχει μια εντελώς ποιοτική ζωή. Η γυναίκα μου για παράδειγμα, νομίζω είναι η πιο ωραία γυναίκα που ποτέ ασχολήθηκε μαζί μου. Είναι πιο ωραία από τις γυναίκες που είχα πριν αποκτήσω αναπηρία», περιγράφει συνοψίζοντας πως αρχικώς πίστευε πως η αναπηρία θα του στερούσε την συντροφικότητα και τον έρωτα.
«Δώρο ζωής»
[embedded content]
Αρκετοί, πάντως, είναι οι γονείς που ενώ ακόμη δεν έχουν προλάβει να συλλάβουν το βάρος που συνεπάγεται η απώλεια, καλούνται να λάβουν μία απόφαση ζωής και θανάτου για συνανθρώπους τους που δεν γνωρίζουν καν.
Και έχουν το σθένος να κάνουν μία γενναία επιλογή: Να δωρίσουν τα όργανά των αγαπημένων τους, μετατρέποντας έτσι την προσωπική τραγωδία τους σε αναρίθμητες δεύτερες ευκαιρίες.
Ακρωτηριάστηκε σε τροχαίο και συντρέχει ανθρώπους βρίσκονται στην ίδια θέση
[embedded content]
Ο Μιχάλης Παγιαβλάς από τότε που έχασε το πόδι του κάθε φορά που μαθαίνει ότι κάποιος βρίσκεται σε παρόμοια κατάσταση επιδιώκει να τον γνωρίσει για να τον στηρίξει ψυχολογικά.
«Η αλήθεια είναι ότι όταν μου ανακοινώθηκε ότι θα πρέπει να ακρωτηριαστεί το δεξί μου κάτω άκρο, έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου σε μια τέτοια θέση. Δεν γνώριζα ότι η επιστήμη έχει προχωρήσει. Ήμουνα σε μια πλήρη άγνοια. Δεν γνώριζα τίποτα», περιγράφει χαρακτηριστικά αναφέροντας πως έχασε 7 κιλά σε μια μέρα, από σοκ που υπέστη μόλις του ανακοινώθηκε το ότι πρέπει να γίνει ακρωτηριασμός
«Κάθε φορά που ακούω ένα τροχαίο περιστατικό, ειδικά με ακρωτηριασμούς, θέλω να είμαι από τους πρώτους που θα πάω εκεί να υποστηρίξω ψυχολογικά τον άνθρωπο που υπέστη το σοβαρό τροχαίο και για να του πω το ίδιο πράγμα που μου είπανε και εμένα τότε: Ότι η ζωή συνεχίζεται και ότι η επιστήμη έχει προχωρήσει, ότι δεν τελειώνει τίποτα.
Πηγή: skai.gr
