Προσβάσιμο το κλαμπ Berghain σε άτομα με αναπηρία

Το Berghain, το διάσημο τέκνο κλαμπ του Βερολίνου, αποτελεί σημείο αναφοράς για όσους αναζητούν μια πραγματικά χωρίς διακρίσεις εμπειρία διασκέδασης. Ολοένα και περισσότερα νυχτερινά κέντρα στη Γερμανία δίνουν πλέον έμφαση στην προσβασιμότητα και την κοινωνική ένταξη, αλλά ποια είναι η πραγματικότητα για άτομα με αναπηρία;

Η εμπειρία της Φελίτσε, μιας 20χρονης που μετακόμισε πρόσφατα στο Βερολίνο από μικρή πόλη της Σαξονίας, φωτίζει πτυχές αυτής της συζήτησης. Παρότι η ίδια χρησιμοποιεί αναπηρικό αμαξίδιο λόγω γενετικής διαταραχής, δεν αφήνει τα εμπόδια να τη βάλουν στο περιθώριο της νυχτερινής ζωής. Είναι τακτική θαμώνας στο club που φημίζεται για τα ατελείωτα πάρτι και την αυστηρή πόρτα.

Κλαμπ που εντάσσουν και δεν αποκλείουν

Τα κλαμπ τύπου Berghain έχουν αποκτήσει φήμη ως “ασφαλείς χώροι” για την κοινότητα των queer αλλά και για ανθρώπους με αναπηρίες. Όπως λέει χαρακτηριστικά η Φελίτσε, “δεν είμαι μόνο ένα άτομο σε αμαξίδιο, είμαι μέρος αυτής της σκηνής. Δε θέλω να μένω κλεισμένη σπίτι επειδή το να βγω είναι πιο δύσκολο για μένα”.

Η πρόκληση της πρόσβασης και της κοινωνικής αποδοχής

Η οργάνωση για τη νυχτερινή έξοδο ξεκινά πολύ νωρίτερα για τη Φελίτσε. Πάντα φροντίζει να έχει παρέα για λόγους ασφάλειας, ενώ πριν βγει πρέπει να ελέγξει αν υπάρχει λειτουργικός ανελκυστήρας και αν οι τουαλέτες και οι είσοδοι είναι πραγματικά προσβάσιμες.

Ωστόσο, το ζήτημα δεν περιορίζεται στις τεχνικές δυσκολίες. “Πολλοί δεν ξέρουν πώς να με αντιμετωπίσουν, άλλοτε δρόμοι γεμίζουν από μπουκάλια ή άλλοι αφήνουν τα πανωφόρια τους πάνω στο αμαξίδιο μου”, αναφέρει. Αυτό το είδος συμπεριφοράς αναδεικνύει πόσο σημαντική είναι η ενσυναίσθηση και η κανονικότητα στο νυχτερινό περιβάλλον.

Το τέλειο πάρτι, για τη Φελίτσε, προϋποθέτει αληθινά προσβάσιμες υποδομές και ένα κοινό χωρίς προκαταλήψεις. “Δεν θέλω να νιώθω πάντα το ξεχωριστό. Είμαι απλώς ένα άτομο που του αρέσει να χορεύει και να περνά καλά”, υπογραμμίζει.

Περισσότεροι παρόντες, λιγότερα βλέμματα

Παρά τις προόδους, λίγα άτομα σε αναπηρικά αμαξίδια επισκέπτονται τα κλαμπ. Κατά τη Φελίτσε, αυτό οφείλεται στην έλλειψη αυτοπεποίθησης και στη σχετικά χαμηλή προσβασιμότητα. “Οι άνθρωποι σε κοιτούν περίεργα· όμως, χρειάζεται να γίνουμε περισσότερο παρόντες για να αλλάξει αυτό. Δε θέλω να είμαι αόρατη, θέλω να είμαι μέρος του συνόλου”.

Προς το παρόν, η Φελίτσε εξακολουθεί να χορεύει στις πίστες του Berghain, γνωρίζοντας ότι αυτό που μετράει περισσότερο είναι το αίσθημα του ανήκειν – εκεί όπου “ό,τι συμβαίνει στο Berghain, μένει στο Berghain”.

Επιμέλεια: Μαρία Ρηγούτσου

Πηγή: Deutsche Welle