Ρόδα, Τσάντα και… Jacky O: Μια βραδιά στη θρυλική ντισκοτέκ της Μιχαλακοπούλου – Ένα «ταξίδι» στο 1983 (Βίντεο)

Φτάνοντας στον αριθμό 25 της Μιχαλακοπούλου, ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει. Κατεβαίνοντας τα σκαλιά της ιστορικής disco Jacky O, έχεις την αίσθηση ότι ανά πάσα στιγμή θα πέσεις πάνω στον Στάθη Ψάλτη να φωνάζει «Κούλα, μ’ ακούς;», στον Πάνο Μιχαλόπουλο να χορεύει με το βλέμμα του «σκληρού», στον Σταμάτη Γαρδέλη να ερωτεύεται στη μπάρα.

Μπορεί απ’ έξω να μην υπάρχουν πια παρκαρισμένες οι «γυμνές» εντούρο μηχανές και τα πειραγμένα «παπιά», όμως η εικόνα μέσα σε μεταφέρει ακαριαία σε μια άλλη, πιο αγνή εποχή. Τότε που οι νέοι χαλούσαν όλο τους το χαρτζιλίκι για να αγοράσουν βινύλια, που η επικοινωνία γινόταν με αφιερώσεις σε πειρατικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς και που ο έρωτας κρυβόταν σε κασέτες – συλλογές.

Κάτω από την ντισκομπάλα και τα φωτορρυθμικά, η δισκογραφία «φρερνάρει» στα 80s -οριακά στα 90s- και οι ρυθμοί των Modern Talking, της C.C. Catch, της Sandra, των Radiorama, των ABBA και του Michael Jackson δίνουν τον τόνο. Το πιο εντυπωσιακό; Θρύλοι των καλτ ταινιών της δεκαετίας του ’80, όπως ο Σταμάτης Γαρδέλης ή ο Τζώνυ Θεοδωρίδης, επισκέπτονται και σήμερα τη ντισκοτέκ, εκεί όπου συναντούν χορευτές και DJ του παρελθόντος που αρνούνται να «παραδοθούν» στη σημερινή εποχή και χορεύουν με το ίδιο πάθος. Από τις κορυφαίες στιγμές οι διαγωνισμοί χορού που γίνονται πλέον στον χόρο, με κριτική επιτροπή «βετεράνων» της ντίσκο, βαθμολογίες και δώρα χορηγών που ανακοινώνονται από το μικρόφωνο, όπως ακριβώς τότε.
 

Για την ιστορία και την αναβίωση του μύθου μίλησε ο νυν ιδιοκτήτης, Πέτρος Παπανικολάου, ένας άνθρωπος που έζησε την εποχή στο πετσί του ως χορευτής, DJ και με εμφανίσεις στις ταινίες που όλοι αγαπήσαμε.

«Εδώ γυρίστηκε η Στροφή και το Ρόδα, Τσάντα και Κοπάνα 1, κλασσικές σκηνές»

Ο Πέτρος Παπανικολάου εξηγεί πως ο χώρος κουβαλάει βαριά κληρονομιά, καθώς αποτέλεσε το φυσικό σκηνικό για μερικές από τις πιο γνωστές ταινίες της εποχής, όπως οι «Επικίνδυνοι», το «Πες τα βρωμόστομε», το «Καμικάζι Αγάπη μου», η «Στροφή» και πολλές άλλες.

«Η Jacky O ήταν από το ’78 σαν ντίσκο. Έχουν γυριστεί ταινίες εδώ: ‘Η Στροφή’, ‘Καμικάζι Αγάπη μου’, ‘Ρόδα Τσάντα και Κοπάνα νούμερο 1’, ‘Βασικά Καλησπέρα σας’. Και εδώ είναι που είναι η σκηνή που ξέρουν όλοι, που μπαίνει ο Ψάλτης και έλεγαν ‘ο από πίσω, ο από πίσω θα πληρώσει, ο μπροστά θα πληρώσει’ και ήρθανε για να σπάσουνε το μαγαζί, που κάνανε πάρτι. Εδώ (σ.σ. δείχνει τα σκαμπό μπροστά στην είσοδο) ήταν με τον Μιχαλόπουλο η ‘Στροφή’, που κάθεται, που είχε μπλέξει με ναρκωτικά και τον πετάξαν έξω. Είναι η μόνη ντίσκο στην Αθήνα που είναι στον ίδιο χώρο μετά από τόσα χρόνια. Μαθαίνουν οι καινούργιοι πώς γλεντάγανε οι πατεράδες, οι παππούδες τους» αναφέρει με χαμόγελο.

«Δεν μπαίναμε εύκολα, έπρεπε να ‘χουμε ντάμα»

Ο κ. Παπανικολάου θυμάται τα νιάτα του, τότε που η είσοδος στη ντισκοτέκ ήταν άθλος και απαιτούσε… «ντάμα», αλλά και τη συμμετοχή του ως κομπάρσος και «κασκαντέρ» δίπλα στους σταρ της εποχής:
«Ερχόμουνα και χόρευα εδώ, ήμουνα 15-16 χρονών και δεν μας άφηναν και εύκολα. Έπρεπε να ‘χαμε ντάμα και χόρευα εγώ εδώ πέρα παλιά, το ’82-’83. Και έχω παίξει και σε κάποιες ταινίες δηλαδή, σαν χορευτής breakdance και με μηχανάκια, με motocross, ήμασταν οπότε γινόντουσαν ταινίες, μας φωνάζανε κάποιοι παραγωγοί και κάναμε σαν κασκαντέρ, σαν κομπάρσοι στο τσούρμο εκεί με τα μηχανάκια, μαζί με τους ηθοποιούς» αναφέρει ο κ. Παπανικολάου.

Η «ιεροτελεστία» της δεκαετίας του ’80

Περιγράφοντας την κουλτούρα της εποχής, ο ιδιοκτήτης της Jacky O μιλά για το τρίπτυχο μουσική, χορός και μηχανές. Μια εποχή… χωρίς κράνη, αλλά με περίσσιο πάθος για τη μουσική.

«Πάντα όλο ήταν το όνειρο να έχουμε μια μηχανή, να βάλουμε την κοπέλα πάνω, να κάνουμε τη φιγούρα μας, σούζες. Δεν υπήρχαν κράνη τότε, δεν είχαμε διπλώματα, άδειες, τίποτα. Τουρνέ σε διάφορα μαγαζιά, αλλά χορεύαμε τότε και συμμετείχαμε σε διαγωνισμούς. Disco, funky, breakdance. Πληρωνόμασταν από το μαγαζί και κάθε μέρα πηγαίναμε αγοράζαμε δίσκους, τα γράφαμε σε κασέτες, είχαμε πειρατικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς. Γράφαμε ο ένας σε φίλους, στον έναν φίλο, στον άλλον» τονίζει.

«Ναι, ήταν όπως τα βλέπετε στις ταινίες»

Σύμφωνα με τον κ. Παπανικολάου, οι ταινίες του Γιάννη Δαλιανίδη δεν ήταν μυθοπλασία, αλλά κατέγραφαν πιστά την πραγματικότητα. Οι διαγωνισμοί χορού ήταν το μεγάλο γεγονός, με έπαθλα που σήμερα φαντάζουν vintage, αλλά… επανέρχονται δυναμικά.

«Όπου υπήρχε μαγαζί πηγαίναμε σε διαγωνισμούς με την παρέα μας. Λουτράκι, Tropicana, Ωρωπό, Atlantis… όπου υπήρχε διαγωνισμός πηγαίναμε. Ο Δαλιανίδης το ‘χε βγάλει σωστά το θέμα προς τα έξω από τις ταινίες τους. Ήταν ακριβώς έτσι. Τα ζούσαμε τότε κανονικά και παίχτηκαν στις ταινίες. Δεν είναι ότι τα είδαμε από κάποια ταινία και τα κάναμε. Από το ’88 περίπου, ’89 είχαν σταματήσει οι διαγωνισμοί… και δεν έχουν γίνει από τότε ξανά διαγωνισμοί. Και εγώ ήθελα να το δοκιμάσω εδώ. Κάναμε μια δοκιμή πριν δυο μήνες, είχαμε 13 συμμετοχές. Κάποιοι πιο παλιοί χορέψανε, κάποιοι λίγο πιο καινούργιοι. Kοιτάμε μήπως από τον καινούργιο χρόνο μιλήσω και με κάποιες σχολές χορού, που ενδιαφέρθηκαν, να ‘ρθούνε πιο επαγγελματίες χορευτές όπως παλιά» σημειώνει ο κ. Πέτρος.

Σε ό,τι αφορά τη διαδικασία των διαγωνισμών λέει ότι «πάντα έτσι ήτανε, ερχόντουσαν κάποιοι σαν guest στις επιτροπές, κάποιοι ηθοποιοί, χορευτές, Μεταξόπουλος, κάποιοι επιχειρηματίες. Και δίνανε δώρα… παλιά δίναν τηλεοράσεις, δίνανε ρούχα από τον ‘Πανταζώνα’, δίνανε στερεοφωνικά. Τέτοια ήταν τα δώρα». Σημειωτέον ότι την ώρα του διαγωνισμού που έγινε προ ημερών, οι θαμώνες σταμάτησαν να χορεύουν οι ίδιοι, άνοιξαν έναν κύκλο -ναι, ξανά, όπως στις ταινίες- και ο κάθε συμμετέχων, ζευγάρι ή ατομικά, ξεκίνησε διαδοχικά τις φιγούρες.

Διασκέδαση χωρίς κινητά

Σήμερα, η Jacky O καταφέρνει κάτι σπάνιο: να ενώσει γενιές από 20 έως 80 ετών σε έναν χώρο όπου το κινητό τηλέφωνο είναι περιττό.

«Ο κόσμος χορεύει, δεν πιάνει το κινητό, μόνο να το πιάσει να βγάλει καμιά φωτογραφία. Και έχουν γίνει αυτά τα σταντ που όλοι όσοι κάθονται όρθιοι παράδειγμα, γίνεται ένα με την πίστα. Και βλέπεις 200-300 άτομα, τα χορεύουν όλοι. Είναι από 20 ως 70 χρονών έρχονται, μη σου πω και 75».

Ο νικητής της βραδιάς, που χόρεψε Michael Jackson ξεσηκώνοντας τους θαμώνες, είπε κλείνοντας ότι «για τη Jackie O τι να πω. Είμαι ο πιο μικρός, έχω μεγαλώσει με τις ταινίες, οι γονείς μου ντισκοτάδες και είναι το καλύτερο που έχω δει. Jackie O για πάντα».

Πηγή: skai.gr