Το χωριό βρίσκεται στα 1.100 μέτρα υψόμετρο, απέχει περίπου 45 χιλιόμετρα από την Τρίπολη και είναι καλά «κρυμμένο» μέσα σε ένα πυκνό δάσος από έλατα
Του Νικόλα Μπάρδη
Πολύ κοντά στη δημοφιλή Δημητσάνα και την κοσμοπολίτικη Βυτίνα, βρίσκεται ένα ακόμη όμορφο και παραδοσιακό χωριό της ορεινής Αρκαδίας, η Στεμνίτσα, που χρόνο με τον χρόνο κερδίζει ολοένα και περισσότερους φανατικούς θαυμαστές. Το χωριό βρίσκεται στα 1.100 μέτρα υψόμετρο, απέχει περίπου 45 χιλιόμετρα από την Τρίπολη και είναι καλά «κρυμμένο» μέσα σε ένα πυκνό δάσος από έλατα, πλατάνια, καστανιές, κερασιές και τρεχούμενα νερά. Το όνομα του χωριού, άλλωστε, στα σλαβικά αυτό υποδηλώνει και σημαίνει «τόπος σκιερός και δασώδης». Το μεγάλο φυσικό κάλλος της περιοχής κερδίζει με την πρώτη όποιον την επισκέπτεται, ενώ το σκηνικό, ανάλογα με την εποχή, αλλάζει και χαρίζει μοναδικές εικόνες.Αναμφίβολα, το Φθινόπωρο και η Άνοιξη έχουν την τιμητική τους.
[embedded content]
Το χωριό είναι άκρως παραδοσιακό, με πανέμορφα αρχοντικά, πετρόχτιστα κεραμοσκεπή σπίτια, γραφικά καλντερίμια και κεφαλόβρυσα, ενώ, όπου και αν σταθείτε, θα ξεχωρίσετε το λευκό καμπαναριό του Αγίου Γεωργίου, που προεξέχει πάνω από τις σκεπές των σπιτιών. Ο ιστορικός ναός χρονολογείται από το 1810, ενώ σύμφωνα με την παράδοση χτίστηκε μέσα σε μόλις 75 ημέρες από Στεμνιτσιώτες τεχνίτες της πέτρας. Ο Παντοκράτορας που βλέπουμε σήμερα στον τρούλο, όπως και πολλές από τις αγιογραφίες του ναού, φέρουν την υπογραφή του Φώτη Κόντογλου, ο οποίος ανέλαβε την αγιογράφηση του ναού το 1953, ενώ το αρχικό ξυλόγλυπτο τέμπλο, που είχε φιλοτεχνηθεί στην Κωνσταντινούπολη, ανακατασκευάστηκε μετά τις τουρκικές επιδρομές του 1826. Το επιβλητικό, τριώροφο καμπαναριό της εκκλησίας (1877) είναι σχεδιασμένο και κατασκευασμένο από τον Τήνιο μαρμαρογλύπτη Ιωάννη Θεοτικό, ο οποίος χρησιμοποίησε άσπρη πέτρα της περιοχής.
Περιπλανώμενοι στο χωριό θα βρείτε επίσης πολλά καταστήματα με χειροποίητα κοσμήματα, καθώς έχει συνδεθεί στενά με την τέχνη της αργυροχρυσοχοΐας. Στην καρδιά του οικισμού βρίσκεται και η ξακουστή Σχολή Αργυροχρυσοχοΐας, που φιλοξενείται σε ένα από τα πιο όμορφα κτίρια του χωριού. Οι αυθεντικοί μεταλλουργοί της Στεμνίτσας διακρίνονταν για την άρτια τεχνική, τα ξεχωριστά κοσμήματα και τα περίτεχνα καμπαναριά που φιλοτεχνούσαν, τα οποία έχουν στολίσει πολλές εκκλησίες τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό. Τα περισσότερα καφενεία και εστιατόρια του χωριού βρίσκονται γύρω από τη μικρή και συμμαζεμένη πλατεία.
Εκεί υπάρχει και ένα Λαογραφικό Μουσείο, που διαφυλάσσει και παρουσιάζει ιστορικά και ηθογραφικά στοιχεία του ένδοξου παρελθόντος της Στεμνίτσας. Το μουσείο στεγάζεται στο πανέμορφο αρχοντικό Χατζή, και μέσα στα ενδιαφέροντα εκθέματα, το χειροποίητο κόσμημα έχει την τιμητική του. Αν θέλετε να απολαύσετε μία πανοραμική θέα του χωριού, τότε θα πάτε στη λεγόμενη «Μάνα του Νερού». Πρόκειται για την πηγή που υδροδοτεί το χωριό και προσφέρει μία ξεχωριστή οπτική στον οικισμό. Τα γραφικά σπίτια από ψηλά μοιάζουν, δίχως υπερβολή, με ζωγραφιά. Άλλη μία διαδρομή που αξίζει να ακολουθήσετε είναι αυτή που καταλήγει στο Μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής, με τις πανέμορφες τοιχογραφίες του 16ου αιώνα και το περίτεχνο ξυλόγλυπτο τέμπλο.
Πριν φύγετε από εκεί, δεν νοείται να μην κάνετε και μία στάση στο πανέμορφο Φαράγγι του Λούσιου ποταμού. Ο παχύς ίσκιος από τα πλατάνια και τα τρεχούμενα νερά δημιουργούν ένα σκηνικό βγαλμένο από παραμύθι, ενώ την Άνοιξη όλη η περιοχή γεμίζει με χρώματα και αρώματα. Εκεί βρίσκουν «καταφύγιο» σήμερα γερακίνες και φιδαετοί, καθώς επίσης αγριογούρουνα, αλεπούδες, νυφίτσες, ενώ έχει εντοπιστεί ακόμη και τσακάλι. Το Μαίναλο και η Χαράδρα του Λούσιου ξεχωρίζουν για το παρθένο φυσικό περιβάλλον και τις εντυπωσιακές εναλλαγές τοπίων. Και επειδή ο καθαρός αέρας και το περπάτημα πάντα ανοίγουν την όρεξη, ευρισκόμενοι στην περιοχή θα απολαύσετε εξαιρετικής ποιότητας κρεατικά, παραδοσιακές πίτες, γλυκά του κουταλιού και τσίπουρο. Όλα φτιαγμένα με αγάπη και μεράκι από τους κατοίκους της περιοχής, που θα σας υποδεχτούν σαν φίλους και όχι απλά σαν επισκέπτες!
Πηγή: skai.gr
