ΆλλαΣχετικά άρθρα
Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι μύες κινούνται για να προσανατολίσουν τα αυτιά προς την πηγή του ήχου – Αλλά αυτό δεν έχει και καλά αποτελέσματα πλέον
Το κούνημα των αυτιών σήμερα δεν είναι μια δεξιότητα επιβίωσης, αλλά οι άνθρωποι εξακολουθούν να τεντώνουν τα αυτιά τους όταν ακούνε, διαπίστωσαν ερευνητές.
Η κίνηση των αυτιών είναι ζωτικής σημασίας σε πολλά ζώα, κυρίως για να τα βοηθήσει να εστιάσουν την προσοχή τους σε συγκεκριμένους θορύβους και να καταλάβουν από ποια κατεύθυνση προέρχονται. Ενώ το ανθρώπινο αυτί είναι πολύ πιο στατικό, τα ίχνη του συστήματος προσανατολισμού των αυτιών των προγόνων μας παραμένουν, με τους ειδικούς να αναφέρουν πως πρόκειται για ένα «νευρικό απολίθωμα».
«Πιστεύεται ότι οι πρόγονοί μας έχασαν την ικανότητά τους να κινούν τα αυτιά τους πριν από περίπου 25 εκατομμύρια χρόνια. Γιατί, ακριβώς, είναι δύσκολο να πούμε», δήλωσε ο Andreas Schröer, επικεφαλής συγγραφέας της έρευνας από το Πανεπιστήμιο Saarland της Γερμανίας.
«Ωστόσο, καταφέραμε να αποδείξουμε ότι τα νευρωνικά κυκλώματα φαίνεται να είναι ακόμα παρόντα. Δηλαδή ο εγκέφαλός μας διατήρησε κάποιες από τις δομές για την κίνηση των αυτιών, παρόλο που προφανώς δεν είναι πλέον χρήσιμες», σημειώνει.
Οι επιστήμονες είχαν παρατηρήσει πως η κίνηση αυτών των μυών στους ανθρώπους σχετίζεται με την κατεύθυνση των ήχων στους οποίους δίνουν προσοχή. Τώρα, διαπίστωσαν ότι κάποιες από αυτούς τους μύες ενεργοποιούνται όταν οι άνθρωποι ακούνε έντονα έναν ήχο.
Γράφοντας στο περιοδικό Frontiers in Neuroscience, η ομάδα ανέφερε πώς ζήτησε από 20 ενήλικες χωρίς προβλήματα ακοής να ακούσουν ένα ακουστικό βιβλίο που ακουγόταν από ένα ηχείο ταυτόχρονα με ένα podcast που ακουγόταν από την ίδια θέση.
Η ομάδα δημιούργησε τρία διαφορετικά σενάρια: στο ευκολότερο σενάριο το podcast ήταν πιο ήσυχο από το ακουστικό βιβλίο, με μεγάλη διαφορά στο ύψος των φωνών, αναφέρει η Guardian.
Στο δυσκολότερο σενάριο, αναπαράγονταν δύο podcasts τα οποία, μαζί, ήταν πιο δυνατά από το ακουστικό βιβλίο, με το ένα από τα podcasts να ομιλείται σε παρόμοιο ύψος με το ακουστικό βιβλίο.
«Μας ενδιέφερε να μάθουμε αν το ωτοκινητικό σύστημα στον άνθρωπο είναι ευαίσθητο στην επίπονη ακρόαση. Σκεφτείτε πως προσπαθείτε να καταλάβετε τι λέει κάποιος σε ένα σχεδόν άδειο εστιατόριο και ότι προσπαθείτε να ακούσετε κάποιον σε ένα πολύ απασχολημένο εστιατόριο», δήλωσε ο Schröer.
Ο κάθε συμμετέχων βίωσε τα τρία διαφορετικά σενάρια δύο φορές. Αυτό επαναλήφθηκε στη συνέχεια με τον ομιλητή σε διαφορετική θέση στο δωμάτιο. Κάθε συμμετέχων φορούσε ένα σετ ηλεκτροδίων, επιτρέποντας στους ερευνητές να καταγράψουν την ηλεκτρική δραστηριότητα που παρήγαγαν οι μύες που εμπλέκονταν στο κούνημα των αυτιών. Μετά από κάθε δοκιμή, ζητήθηκε από τους συμμετέχοντες να αξιολογήσουν πόση προσπάθεια κατέβαλαν για να ακούσουν το ακουστικό βιβλίο.
Η ομάδα διαπίστωσε ότι η δραστηριότητα στους ανώτερους ωτοειδείς μύες, οι οποίοι ανασηκώνουν το αυτί προς τα πάνω και προς τα έξω, ήταν μεγαλύτερη κατά τη διάρκεια των πιο δύσκολων συνθηκών ακρόασης από ό,τι κατά τη διάρκεια των εύκολων και μεσαίων συνθηκών. Διαπίστωσαν επίσης ότι οι οπίσθιοι ωτιαίοι μύες, οι οποίοι τραβούν το αυτί προς τα πίσω, ήταν πιο ενεργοί όταν οι ήχοι προέρχονταν από πίσω από τον συμμετέχοντα, παρά από μπροστά του.
«Σχεδόν κανείς στη μελέτη δεν είχε την ικανότητα να κινεί οικειοθελώς τα αυτιά του, οπότε τα αποτελέσματά μας δεν σχετίζονται με την ικανότητα ενός ατόμου να το κάνει αυτό», εξηγεί ο Schröer, αν και σημείωσε ότι άλλες έρευνες έχουν δείξει ότι οι άνθρωποι μπορούν να μάθουν να κινούν τα αυτιά τους.
Αν και η μελέτη είναι μικρή και πρέπει να επαναληφθεί σε μια μεγαλύτερη και πιο διαφορετική ομάδα, η ομάδα δήλωσε ότι τα ευρήματα παρέχουν πληροφορίες. «Οι κινήσεις των αυτιών που θα μπορούσαν να δημιουργηθούν από τα σήματα που καταγράψαμε είναι τόσο μικροσκοπικές -ή ακόμη και ανύπαρκτες- που πιθανότατα δεν υπάρχει αντιληπτό όφελος» δήλωσε ο Schröer.
«Έτσι πιστεύουμε ότι αυτό το υποτυπώδες ωτοκινητικό σύστημα “προσπαθεί για το καλύτερο δυνατό”, αλλά μάλλον δεν καταφέρνει πολλά», καταλήγει.
Πηγή: skai.gr
