Κρυμμένος κάτω από τα νερά του Κόλπου του Μεξικού, ο κρατήρας Chicxulub σηματοδοτεί τη θέση πρόσκρουσης ενός αστεροειδούς που χτύπησε τη Γη πριν από 66 εκατομμύρια χρόνια. Το πιο συνακόλουθο αποτέλεσμα αυτού του κατακλυσμικού γεγονότος ήταν η πέμπτη μαζική εξαφάνιση, η οποία εξόντωσε περίπου το 80% όλων των ζωικών ειδών, συμπεριλαμβανομένων των δεινοσαύρων.
Μελετώντας τη γεωλογία τόσο στο Chicxulub όσο και παγκοσμίως, οι επιστήμονες συνθέτουν τι συνέβη εκείνη την τρομερή μέρα και τα χρόνια που ακολούθησαν.
Σύμφωνα με μελέτη του 2020 που δημοσιεύτηκε στο Nature Communications, ο αστεροειδής είχε διάμετρο περίπου 12 χιλιόμετρα και ταξίδευε περίπου 43.000 χλμ. / Ώρα όταν δημιούργησε έναν κρατήρα πλάτους 200 χιλιομέτρων (200 χιλιομέτρων) στην επιφάνεια του πλανήτη
Όπως δήλωσε ο Sean Gulick, καθηγητής έρευνας στο Ινστιτούτο Γεωφυσικής του Πανεπιστημίου του Τέξας, ο οποίος ηγήθηκε της μελέτης το πιο σημαντικό, είναι ότι ο αστεροειδής χτύπησε τον πλανήτη περίπου 60 μοίρες πάνω από τον ορίζοντα. Αυτή η γωνία ήταν ιδιαίτερα καταστρεπτική γιατί επέτρεψε την πρόσκρουση του αστεροειδούς να εκτοξεύσει μεγάλη ποσότητα σκόνης και αερολυμάτων στην ατμόσφαιρα.
Ο Γκουλίκ επεσήμανε τα στοιχεία του συναδέλφου του για να υποστηρίξει τις προσομοιώσεις για το γωνιακό χτύπημα, συμπεριλαμβανομένης της ασύμμετρης δομής του κρατήρα, της θέσης των ανεπτυγμένων (λυγισμένων προς τα πάνω) βράχων μανδύα, των μοναδικών ακολουθιών ιζημάτων σε πυρήνες που συγκεντρώθηκαν από την περιοχή και, ιδιαίτερα, η απουσία ενός ξεχωριστού τύπου βράχου, που ονομάζεται εξατμίτης, στους πυρήνες, όπως ο αλογίτης και ο γύψος.
Η ομάδα του Gulick υπολόγισε ότι η πρόσκρουση θα είχε εξαφανίσει τα πετρώματα εξατμίσεων, στέλνοντας 325 γιγατόνια θείου με τη μορφή αερολυμάτων θείου, καθώς και 435 γιγατόνων διοξειδίου του άνθρακα, στην ατμόσφαιρα.
Το υλικό που ρίχτηκε στην ατμόσφαιρα αποτελείται σε μεγάλο βαθμό από κονιοποιημένους βράχους και σταγονίδια θειικού οξέος, τα οποία προέρχονται από θαλάσσια πετρώματα πλούσια σε θειικά άλατα, γνωστά ως ανυδρίτης, που εξατμίστηκαν κατά τη διάρκεια της επίθεσης των αστεροειδών, σύμφωνα με μελέτη του 2014 που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Nature Geoscience.
Αυτό το σύννεφο μικροσκοπικού υλικού δημιούργησε ένα σάβανο γύρω από τον πλανήτη, μειώνοντας την εισερχόμενη ηλιακή θερμότητα και φως.
Η μακροπρόθεσμη ψύξη που προέκυψε άλλαξε δραστικά το κλίμα του πλανήτη.
Μια μελέτη του 2016 στο περιοδικό Geophysical Research Letters διαπίστωσε ότι η μέση θερμοκρασία στις τροπικές περιοχές έπεσε από 81 βαθμούς Φαρενάιτ (27 βαθμούς Κελσίου) στους 41 F (5 C). Καθώς το εισερχόμενο φως του ήλιου μειωνόταν, η φωτοσύνθεση εξασθένησε και η βάση της τροφικής αλυσίδας στη γη και στον ωκεανό κατέρρευσε, αφανίζοντας τους δεινόσαυρους και πολλά άλλα ζώα.
Εν τω μεταξύ, το αερομεταφερόμενο θειικό οξύ οδήγησε σε θανατηφόρες όξινες βροχές που έπεσαν για μέρες μετά την πρόσκρουση, σκοτώνοντας αμέτρητα θαλάσσια ζώα που ζούσαν στα ανώτερα μέρη των ωκεανών, καθώς και σε λίμνες και ποτάμια, διαπιστώνει η μελέτη του 2014.
Ο αντίκτυπος προκάλεσε επίσης τεράστια τσουνάμι, ρηχά κύματα νερού που διαδόθηκαν στους ωκεανούς της Γης. Το κύμα έφτασε αρχικά σχεδόν 1 μίλι (1,5 χλμ) ύψος και ταξίδεψε 89 μίλια / ώρα (143 χλμ. / Ώρα) και άλλα κύματα έφτασαν σε τεράστια ύψη, συμπεριλαμβανομένων έως και 16 ποδιών (15 μέτρα) στον Ατλαντικό Ωκεανό και 13 πόδια (4 μέτρα) στον Βόρειο Ειρηνικό Ωκεανό, σύμφωνα με έρευνες μοντελοποίησης. Επιπλέον, τα αποδεικτικά στοιχεία από τα τεράστια κύματα διατηρούνται στο αρχείο ιζημάτων γύρω από τη Λουιζιάνα. Μια τρισδιάστατη σεισμική έρευνα της γεωλογίας κάτω από τη Λουιζιάνα αποκάλυψε ασύμμετρους μεγάλους κυματισμούς ύψους 16 μέτρων, ύψους 52 μέτρων που οδηγούν πίσω στο σημείο πρόσκρουσης στον Κόλπο.
Η τέφρα επανήλθες στην επιφάνεια μετά την πρόσκρουση και πυροδότησε μια σειρά από πυρκαγιές. Ο πρόσθετος καπνός και η τέφρα πιθανότατα συνέβαλαν στην ψύξη του καλύμματος, μειώνοντας περαιτέρω το εισερχόμενο ηλιακό φως.
Είναι εύκολο για τους γεωλόγους να δουν πότε χτύπησε ο αστεροειδής όταν εξετάζουν στρώματα βράχων. Σε βράχους σε όλο τον κόσμο που χρονολογούνται πριν από 66 εκατομμύρια χρόνια, υπάρχει ένα λεπτό στρώμα αργίλου εμπλουτισμένο με ιρίδιο, ένα στοιχείο σπάνιο στη Γη.
“Ο μόνος τρόπος για να γίνει ένα μαζικό γεγονός εξαφάνισης είναι να μπλέξουμε με κάτι που επηρεάζει ολόκληρο τον πλανήτη”, είπε. «Εδώ έχετε άμεσες αποδείξεις για το τι συνέβη».
Πηγή: livescience
