Βία: Αρχαία θεότητα,κόρη του Πάλλαντα και της Στυγός.
Αδερφή του Κράτους,του Ζήλου και της Νίκης (Ησίοδος,Θεογονία).
Συγκλονισμένη η ελληνική κοινωνία από την στυγνή δολοφονία του νεαρού οπαδού του Άρη στη Θεσσαλονίκη,για ακόμη μια φορά αναμασά κατάρες και ευχολόγια για φαινόμενα που ούτε θέλει,ούτε και μπορεί πολλές φορές να εξηγήσει.
ΆλλαΣχετικά άρθρα
Τι είναι αυτό που κάνει το χέρι ενός -επίσης- νεαρού να σφάξει με … έναν συνομήλικο του για την τιμή μιας ποδοσφαιρικής ομάδας;
Ή μήπως η ομάδα είναι απλά η πρόφαση για να δικαιολογήσει (στον εαυτό του) τα βίαια ξεσπάσματα του;
Πριν οι σύγχρονες θρησκείες εξαπλωθούν σε όλον (σχεδόν) τον κόσμο,οι άνθρωποι ακολουθούσαν άλλες κοσμοθεωρίες,που εξηγούσαν την ανθρώπινη φύση διαφορετικά.
Η αρχαία ελληνική θρησκεία,ας πούμε,θεωρούσε τη Βία θεότητα,κόρη του Πάλλαντα και της Στυγός,αδερφή του Κράτους,του Ζήλου και της Νίκης.
Αυτό δε σημαίνει ότι στα αρχαία χρόνια η βία ήταν αποδεκτή.
Υπήρχαν αυστηροί νόμοι και τιμωρίες για όσους “ξέφευγαν” από το πλαίσιο που όριζε η πόλη και η εποχή.Απλά κατανοούσαν ότι πρόκειται για μέρος της ανθρώπινης φύσης,άρα και η προσέγγιση τους ήταν διαφορετική.
Δεν προσπαθούσαν να εξηγήσουν τη βία με την ύπαρξη του καλού και του κακού (δεν υπήρχε έτσι κι αλλιώς στην κοσμοθεωρία τους Διάβολος),αντιλαμβάνονταν την άσχημη πλευρά του ανθρώπου,όπως και τη θετική και απλά προσπαθούσαν να βάλουν όρια στο πώς θα ζει το κάθε άτομο μαζί με τους άλλους στην κοινωνία.
Εμείς στο δικό μας σύγχρονο κόσμο θεωρούμε ότι ο άνθρωπος είναι a priori καλός και όταν κάνει κάτι κακό έχει μπει μέσα του ο διάβολος (κατά την άποψη της Εκκλησίας),είναι αποτέλεσμα κάποιου λάθους που έγινε στην ανατροφή του κατά την παιδική του ηλικία (κατά την άποψη της Ψυχανάλυσης) ή κάποιο λάθος της (κακούργας) κοινωνίας (κατά την άποψη της Κοινωνιολογίας).
Ενώ στην πραγματικότητα βέβαια το ζήτημα είναι λιγάκι πιο πολύπλοκο.
Ο άνθρωπος by default,από κατασκευής του δηλαδή, είναι ικανός για το καλό και για το κακό,με τις ίδιες πιθανότητες.
Κάτω από κάποιες συνθήκες μπορεί να κάνει την καλύτερη πράξη,κάτω από άλλες μια χείριστη.
Οι νέοι σε ηλικία άντρες λόγω ορμονών κάπου θα “ξεδώσουν”.
Είναι οι ορμόνες τους στο κόκκινο,νιώθουν συγχρόνως ότι δεν έχουν τη θέση που θα ήθελαν στην κοινωνία,αυτό τους βγάζει ένα θυμό.
Για αιώνες “ξέδιναν” αυτό τον θυμό μέσα από τις συνεχείς πολεμικές συγκρούσεις,που μέχρι και το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν μια αδιάλειπτη πραγματικότητα,τουλάχιστον στην Ευρώπη.Μετά τη δεκαετία του ’40 αυτό άλλαξε.Οι μεγάλες δυνάμεις λόγω της ύπαρξης των πυρηνικών όπλων σταμάτησαν να κάνουν πολέμους μεταξύ τους.
Ο θυμός όμως των νέων αντρών συνέχισε να υπάρχει και κάπου έπρεπε να διοχετευτεί.
Έτσι οι συγκρούσεις έγιναν πολιτικές:
Κομματικές νεολαίες έπαιζαν ξύλο (και όχι μόνο) στους δρόμους στα 60’s και τα 70’s.
Μετά ατόνησε κι αυτό και περάσαμε σε συγκρούσεις άλλου είδους:
Οπαδοί ομάδων,συγκρούσεις εντός των κόλπων των ομάδων (υπάρχει και αυτό),συμπλοκές συμμοριών με χαρακτηριστικά γειτονιάς,μουσικών προτιμήσεων κτλ
Βία: Αδελφή του Κράτους,του Ζήλου και της Νίκης.
Στην πραγματικότητα τη μόνη λύση μπορεί να τη δώσει το Κράτος.
Αν το θέλει και το ίδιο,προφανώς.Γιατί μπορεί και να μη θέλει.
Να προτιμά να σφάζονται οι νέοι για τις ομάδες σε έναν χώρο που είναι ακίνδυνος για το σύστημα.
Αν θέλει όμως το Κράτος μπορεί σε μία νύχτα να τελειώσει με τις οπαδικές συγκρούσεις.
Η βία θα συνεχίσει να υπάρχει κάτω από την επιφάνεια και κάθε τόσο θα ακούμε για το ξέσπασμα κάποιου.
Σίγουρα όμως δε θα υπάρχει αυτό το χάλι που υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα.
Η Βία σε καθημερινή βάση,η Βία χωρίς αιτία και μέτρο.
Για την κατάντια μας φταίει από τη μια ο ξεπεσμός της κοινωνίας μας και από την άλλη η ανεπάρκεια του κράτους να επιβάλει την τάξη.
Γιατί αν ήθελε το κράτος,θα μπορούσε να είχε τελειώσει …χθες με το ζήτημα.
Αλλά μάλλον δε θέλει και ούτε αυτή τη φορά θα κάνει κάτι στην πράξη.
