Στο χωριό Μοχός του Δήμου Χερσονήσου, η διαδικασία της ταφής διαφέρει από τις συνήθεις πρακτικές που παρατηρούνται σε άλλες περιοχές της Ελλάδας.
Οι κάτοικοι αποχαιρετούν τους νεκρούς τους τοποθετώντας τους στη γη, τυλιγμένους σε σάβανα, χωρίς τη χρήση φέρετρων.
Σύμφωνα με την εφημερίδα «Πατρίς», αυτή η πρακτική έχει τις ρίζες της σε παραδοσιακές αντιλήψεις και επιβάλλεται από πρακτικές ανάγκες. Σύμφωνα με πληροφορίες από την κοινότητα, η επιλογή της ταφής χωρίς φέρετρο σχετίζεται με το γεγονός ότι τα σώματα δεν αποσυντίθενται εύκολα μέσα σε φέρετρα, γεγονός που καθυστερεί τη διαδικασία αποσύνθεσης.
Δεδομένου ότι οι διαθέσιμοι χώροι ταφής στο κοιμητήριο του Μοχού είναι περιορισμένοι, η ταφή με σάβανο επιτρέπει την ταχύτερη αποσύνθεση και, συνεπώς, την επαναχρησιμοποίηση των τάφων σε συντομότερο χρονικό διάστημα.
Η πρακτική αυτή δεν είναι μοναδική στον Μοχό. Σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας, ιδιαίτερα σε νησιωτικές και αγροτικές κοινότητες, η ταφή χωρίς φέρετρο αποτελεί μέρος της τοπικής παράδοσης. Οι λόγοι ποικίλλουν, αλλά συχνά σχετίζονται με θρησκευτικές πεποιθήσεις, περιβαλλοντικές ανησυχίες ή πρακτικά ζητήματα, όπως η έλλειψη χώρου στα κοιμητήρια.
Η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία δεν έχει αυστηρούς κανόνες σχετικά με τη χρήση φέρετρων στην ταφή. Η παράδοση επιτρέπει την ταφή με σάβανο, αρκεί να τηρούνται οι βασικές θρησκευτικές τελετουργίες. Ωστόσο, σε αστικές περιοχές, η χρήση φέρετρων έχει καταστεί ο κανόνας, πιθανώς λόγω δυτικών επιρροών και αλλαγών στις κοινωνικές πρακτικές.
Οι κάτοικοι του Μοχού υποστηρίζουν ότι η ταφή με σάβανο είναι πιο φυσική διαδικασία και σέβεται τον κύκλο της ζωής και του θανάτου. Επιπλέον, θεωρούν ότι αυτή η πρακτική είναι πιο οικολογική, καθώς αποφεύγεται η χρήση ξύλου και άλλων υλικών για την κατασκευή φέρετρων.
Παρά τις παραδόσεις, η πρακτική αυτή αντιμετωπίζει προκλήσεις. Οι αλλαγές στη νομοθεσία περί ταφής, οι υγειονομικοί κανονισμοί και οι κοινωνικές αλλαγές ενδέχεται να επηρεάσουν τη διατήρηση αυτής της παράδοσης στο μέλλον. Ωστόσο, για την ώρα, ο Μοχός συνεχίζει να ακολουθεί αυτήν την ιδιαίτερη πρακτική, διατηρώντας ζωντανή μια παράδοση που αντανακλά τις αξίες και τις ανάγκες της κοινότητας.
Ο ιερέας του χωριού, πατήρ Εμμανουήλ Βογιατζάκης, ανέφερε στην «Π» ότι η συγκεκριμένη διαδικασία τηρείται εδώ και πολλά χρόνια. «Το κοιμητήριο του χωριού χρονολογείται από το 1926. Παλαιότερα, υπήρχε το παλιό νεκροταφείο γύρω από την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου. Η παράδοση αυτή υπήρχε ανέκαθεν στον τόπο μας – είναι μια πρακτική που συναντάται και στα μοναστήρια».
Αναφερόμενος στο κοιμητήριο του Μοχού, ο ίδιος σημείωσε ότι υπάρχουν περίπου 110 δημοτικοί και 60 ιδιωτικοί τάφοι, στους οποίους εφαρμόζεται η ίδια διαδικασία. Οι αυξημένες ανάγκες, όπως εξήγησε, είναι ένας από τους βασικούς λόγους που διατηρείται αυτή η πρακτική.
Ο πατήρ Εμμανουήλ αναγνωρίζει την ανάγκη επέκτασης του κοιμητηρίου, υπογραμμίζοντας ωστόσο τη δυσκολία του εγχειρήματος λόγω της ιδιαιτερότητας του εδάφους. Τόνισε, τέλος, ότι ο Δήμος Χερσονήσου είναι αρμόδιος να εξετάσει όλες τις παραμέτρους και να λάβει την τελική απόφαση για την ενδεχόμενη επέκταση του νεκροταφείου.
Το άρθρο “Γιατί στο Μοχό θάβουν τους νεκρούς τους με σάβανα“, δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο CRETA24.
