Η Κυριακή 21 Νοέμβρη (τρίτη Κυριακή του Νοέμβρη) αποτελεί την Παγκόσμια Ημέρα Μνήμης Θυμάτων Τροχαίων Συγκρούσεων. Για δεύτερη χρονιά το γκρίζο φόντο της πανδημίας του COVID19 θα περιορίσει δραστικά, παγκόσμια, της εκδηλώσεις που αυξάνονταν σε αριθμό και μεγεθύνονταν σε συμμετοχή τα προηγούμενα χρόνια.
1.350.000 νεκροί και μέχρι και 50.000.000 σοβαρά τραυματίες κάθε χρόνο, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του Π.Ο.Υ. δεν βρίσκουν χώρο μετά θάνατον ούτε για να Μνημονευτούν… Δεν μπορούμε πια ούτε να συναντηθούμε για να τους θυμηθούμε μαζί.
Αυτοί που «δεν χωρούσαν» στη Ζωή, εξακολουθούν να μη βρίσκουν χώρο ούτε μετά…
Ήταν, είναι, οι περιττοί: πεζοί, ποδηλάτες, οδηγοί μηχανής, επιβάτες αυτοκινήτων, παιδιά, ηλικιωμένοι… Και νέοι, νέοι, νέοι.
Αγόρια τα περισσότερα αλλά και κορίτσια με τη ζωή μπροστά τους, με όνειρα κι αγάπες, παιδιά που πρόλαβαν να ζήσουν ελάχιστα απ αυτά που ονειρεύτηκαν. Παιδιά που αγαπήθηκαν και τα αγάπησαν. Παιδιά που έφυγαν ή έχασαν ένα μέρος του εαυτού τους όχι γιατί συνωμότησε το σύμπαν, αλλά γιατί η μανία της αύξησης των πωλήσεων των αυτοκινήτων, των όλο και πιο γρήγορων αυτοκινήτων, συναντήθηκε με τα συμπλέγματα του κάθε υποταγμένου που επιβεβαιώνει την αξία της ύπαρξης του χρησιμοποιώντας σαν πίστα τον δρόμο.
Και το κράτος, διαιτητής και ληξίαρχος απλά καταμετρά νεκρούς και όπως κάθε σωστός διαιτητής κλείνει το μάτι στους δράστες. Στο κάτω κάτω οι νεκροί δεν ψηφίζουν, ενώ…
Το ότι ο COVID δεν είναι η μόνη απειλή επιβεβαιώνεται καθημερινά (και) στους ελληνικούς δρόμους. Η αδιαφορία παγερή. Κανένα μέτρο για την οδική ασφάλεια και την βιώσιμη κινητικότητα, κανένα μέτρο για τα δικαιώματα των θυμάτων.
Μια ημέρα Μνήμης για τα εκατομμύρια νεκρών και αναπήρων που προκαλούν τα τροχαία εγκλήματα, συμβολική υπόμνηση πως οι υπόλοιπες 364 ημέρες ανήκουν σε άλλους: σ αυτούς που παραβιάζουν τα όρια ταχύτητας, που οδηγούν υπό την επήρεια αλκοόλ ή (και) ουσιών, που παραβιάζουν το κόκκινο, που εγκαταλείπουν τα θύματα τους που, που, που…
Για μας η Ημέρα Μνήμης είναι η κάθε Ημέρα. Έχει Όνομα και Πρόσωπο. Του παιδιού μας, του αδερφού μας, του συντρόφου μας, του φίλου μας, του «άλλου» που την ύπαρξη του μάθαμε την ημέρα του βίαιου θανάτου του.
Χωρίς Μνήμη δεν υπάρχει Δράση.
Στο όνομα όλων όσων οι ζωές καταστράφηκαν στους δρόμους του κόσμου ας ενώσουμε τις δυνάμεις μας για να ανατρέψουμε την κατάσταση που επικρατεί στη μεγαλύτερη παγκόσμια βιομηχανία παραγωγής θανάτου και αναπηρίας, στο δίκτυο της κυκλοφορίας.
Θυμήσου –Υποστήριξε – Δράσε
Κανένας θάνατος στον δρόμο δεν είναι αποδεκτός!
