Με αφορμή το διπλό φονικό στα Βορίζια και τα όσα ακολούθησαν, ο Πρόεδρος του Εθελοντικού Συλλόγου Πρόληψης Τροχαίων (Ε.ΣΥ.ΠΡΟ.ΤΑ), Γιάννης Λιονάκης, προχώρησε σε μια βιωματική ανάρτηση στο Facebook. Επεσήμανε την ανάγκη τα παιδιά να ακούσουν κάποιον που θα τους μιλήσει απευθείας στην καρδιά.
Ολόκληρη η ανάρτηση του κ. Λιονάκη:
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΑΠ´ ΤΑ ΒΟΡΙΖΙΑ.
Μια φορά στο γυμνάσιο Ζαρού…Στα χρόνια που ασχολούμαι με την οδική ασφάλεια είχα την ευκαιρία να βρεθώ τρεις φορές στο γυμνάσιο Ζαρού. Και απ’ ό,τι θυμάμαι τα περισσότερα παιδιά ήταν από τα Βορίζια. Θα σας πω την εμπειρία μου και θα σας πω γιατί έκανα την χθεσινή ανάρτηση για το κλείσιμο των σχολείων. Και σκέφτομαι τι θα τους πούν;Γιατί δεν πάνε σχολείο;Και αντί να τα κλείνουν, να σπεύσουν επιστημονες,ειδικοί,κοινωνικοί λειτουργοί,παιδοψυχολόγοι,τώρα που καίει,όχι αύριο που θα ξεχαστεί.Όσο ξεχαστεί ..Αλλά ας έλθω στην εμπειρία μου. Θυμάμαι ότι ξεκινούσαμε να συζητάμε με παιδιά σχετικά με την Οδική ασφάλεια. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως στα 65 παιδιά του σχολείου,από τα 35 κορίτσια τα δύο, και από τα 23 αγόρια τα 14 μου είχαν πει ότι οδηγούν,ή έχουν μηχανή. Πραγματικά έμεινα έκπληκτος. Ξεκίνησα να ρωτάω πως απόκτησαν μηχανή παιδάκια 11-12 ετών. Τα περισσότερα μου απαντούσαν ότι βοήθησαν τους γονείς ή στα ξύλα ή στις ελιές ή στην κουρά και γενικά στα πρόβατα. Όταν τους ρώτησα πώς έμαθαν να οδηγούν,μου έλεγαν ότι σπρώχνανε τη μηχανή Και την ανέβαζαν από μια τσουργιάρα (κατηφορικό μέρος) ,κρατούσαν τη σέλα και μετά άφηναν τον μικρό να κατέβει με τη μηχανή κάτω ,και έτσι είχαν μάθει όλα να οδηγούν .
Ένας μικρός ,ένα όμορφο παλικαράκι με φτιαγμένα καρφάκια τα μαλλάκια,έτσι του μπογιού μου, τον ρώτησα τουλάχιστον αν φοράει κράνος.Μου λέει, όι κύριε!Εγώ δε φοβούμαι. Τον πήρα αγκαλιά τον πλησίασα σε μια κολόνα της τάξης στους πέντε πόντους και του λέω ρίξε εδώ μια κουτουλιά. Μου λέει,όι,γιατί θα σπάσω,γιατί θα πονέσει ,η κεφαλή μου.Του εξήγησα τότε, ότι είναι παράξενο να φοβάται,δεν είναι πολύ αντρίκειο να φοβάται να κουτουλήσει από πέντε πόντους στο ντουβάρι,ενώ δεν φοβάται
να τρέχει με 40-50 km με τη μηχανή του.Μου υποσχέθηκε,δεν ξέρω αν το τήρησε,ότι στο εξής θα φοράει .
Τέλος πάντων, από εκεί που ξεκινήσαμε με πολύ μεγάλη φασαρία, χωρίς να παρακολουθούν ιδιαίτερα,θα σας πω ,ότι μετά από 40 λεπτά συζήτησης ,στο τέλος,πολλά παιδιά,αγόρια και κορίτσια,είχαν σκύψει το κεφάλι και τα μάτια τους..έτρεχαν. Δώσαμε κάποιες υποσχέσεις.Μου ζήτησαν μάλιστα φεύγοντας να βγάλουμε και αυτή τη φωτογραφία.Είδα φιλότιμο.Αυτιά έτοιμα να
ακούσουν.Δεν ξέρω αν τηρήθηκαν. Ξέρω μόνο καλά,από τις πάνω από 1000 επισκέψεις μου σε σχολεία του νησιού,ότι αυτό το σχολείο δεν είχε τα πιο ατίθασα παιδιά.Ένοιωθες μια άλλη αντίληψη,έτοιμη όμως να προσχώρησει σε μιαν άλλη.Και το άλλο που ξέρω είναι ότι,όταν μιλάς και επικοινωνείς, υπάρχουν αυτιά που μπορεί να ακούσουν .Αρκεί να γίνει με τον τρόπο που πρέπει,με τη συχνότητα που πρέπει,με την επιστημονοσύνη που πρέπει.Ποτέ δεν ισχυρίστηκα ότι είμαι ειδικός.Ίσα-ίσα τίποτα απ’ όλα αυτά.Έζησα όμως χιλιάδες παιδιά και ξέρω τώρα τι σημαίνει παιδεία,εκπαίδευση,σχολείο. Ανοίξτε τα σχολεία.
Ανοίξτε την μόρφωση.
Ανοίξτε την παιδεία.
ΆλλαΣχετικά άρθρα
Το άρθρο “«Τα παιδιά από τα Βορίζια»: Η συγκλονιστική εμπειρία του Γιάννη Λιονάκη“, δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο CRETA24.
